Jurkjes!

Eindelijk. Eindelijk. Eindelijk was daar de presentatie van het debuutalbum van Jurk! (Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de ven). Negen maanden geleden kreeg ik van vriendinnetje Elma een tegoedbon voor deze bewuste cd, nog niet wetende dat de deadline steeds uitgesteld zou worden. Maar goed, ze hebben dan ook vijf jaar gewerkt aan Avondjurk. En de eerste single Zou Zo Graag luisterden de meeste fans al honderden keren op YouTube. Ik ben (stiekem) verschrikkelijk trots dat de rest van Nederland ook helemaal lyrisch is en het nummer alle hitlijsten bestormt.

Helaas kon vriendinnetje Elma niet mee naar de albumpresentatie, maar Marijke en Claudia stonden te springen om mee te gaan, dus goede vervanging was al snel gevonden. Het kwijlen moest ik dan wel in mijn eentje doen (als je Kots & Co niet meerekent). Al bij binnenkomst stond Henk-Jan Smits zijn ongezouten mening te geven als ‘echte’ imago-deskundige, terwijl de rest van de pers, BN’ers, genodigden en fans nog even rustig een drankje deden. Wij zwaaiden enthousiast naar Jeroen op Twitter en ik kon niets anders dan naar hem staren, die mooi man daar op het balkon.

Toen de mannen het podium betraden, deed Beau van Erven Dorens nog even een woordje in – jawel – een jurk. Na een aantal nummers te hebben gespeeld, mocht Beau – dit keer weer in pak – de eerste exemplaren aan Jeroen en Dennis overhandigen. Na een aantal vreugdekreten, een dankwoord en veel applaus, speelden ze nog een aantal nummers, waaronder Tram 7, ik raakte daardoor in trance en vergat zelfs na het nummer te applaudisseren. Ondertussen was Beau naast ons komen staan en babbelde hij gezellig met Claudia. Ze vonden Jeroen verbazingwekkend goed zingen, maar dat wist ik natuurlijk allang.

Het laatste nummer dat ze speelden bij die allereerste live-concert van Jurk! ooit was Verrukkelijke Leven, bestaande uit vier Limburgse regels tekst. Vervolgens keken we elkaar beteuterd aan, was dit het dan? Gelukkig heb ik nog twee theatershows om naar uit te kijken en kocht ik natuurlijk de cd die ik gelijk liet signeren. Of Jeroen mij inmiddels ook echt herkent weet ik niet, maar ik ben al zielsgelukkig met het kusje op mijn cd-hoesje, de nieuwe foto en eindelijk, eindelijk, eindelijk de muziek van mijn favoriete jurkjes waar ik naar kan luisteren.