Jeroen van der Boom zingt over een Kleine Held. Jasper is mijn kleine held. Hij is onze kleine held. Hij heeft verschrikkelijk hard gestreden maar mocht het niet winnen. Ik heb zoveel respect voor hem, voor mijn oom en tante en voor zijn grote broers. Thomas en Wesley zijn vandaag acht jaar geworden. We vieren het pas volgende maand, want een feeststemming zit er voorlopig echt niet in.
Ik ben blij dat ik Jasper twee weken terug nog heb gesproken. Dat we ontzettend fijn hebben kunnen kletsen. Dat ik al een beetje afscheid heb kunnen nemen van dat mooie mannetje. Precies een week later moest ik écht afscheid van hem nemen. Hij lag in zijn mooie dierenkamer met al zijn knuffels, en dat zijn er véél. Je lag op je Pokémon dekbed dat ik nog voor je had gehaald. De complete bling bling ketting lag vlak naast je en de kamer vulde zich al snel met vele bloemen, kaarten en tekeningen. Ik moest erg huilen toen ik je daar zo zag liggen. Woensdag ging ik nog een keer langs. Papa zei dat hij je zo graag hier wilde houden, kon dat maar. Toch weet ik zeker dat je het daar nu fijn hebt. Samen met opa en oma kun je nu naar ons zwaaien.
Vrijdag was de begrafenis. Om 11 uur waren we uitgenodigd om nog wat te eten. Hoe raar het ook was, de sfeer was ontspannen en fijn, terwijl jij daar midden in de kamer lag. Je vriendjes, broers en buurmeisjes kwamen steeds even bij je kijken. Je papa had een mooie kist voor je gemaakt en wij zetten op de deksel nog een laatste groet. Ik gaf ook het gedichtje wat ik voor je had geschreven aan mama.
Om kwart over 12 liepen we van het huis naar de kerk. Het regende, maar er stonden evengoed heel veel ouders en schoolgenootjes langs de weg. Als Jasper langs ze kwam lieten ze een witte ballon op. Dat was echt zo mooi, ik kreeg er echt kippenvel van en keek continu omhoog. "Dag kleine ballon, vlieg maar met de wind omhoog. Over land en over zee. Vlieg nog verder dan de regenboog. Neem mijn kusjes met je mee." Toen we bij de kerk kwamen kwam er een waterig zonnetje door. Volgens mij vond jij het wel grappig om ons even door de regen te laten lopen. In de kerk kreeg je een mooie plek in een aparte kamer zodat alle mensen die wilden even bij je konden kijken die kwamen condoleren. Ook ik keek aldoor even bij je. Tot het tijd was om de kist te sluiten.
Toen eenmaal de mis begon zat de kerk helemaal vol. Er waren heel veel kinderen. Wij namen alle bloemstukken voor je mee. Je broers lazen een gedicht voor je op, wat ze verschrikkelijk goed deden. Ook oom Hans, twee juffen van school en twee begeleidsters van Elan deden een woordje. Op twee grote schermen werden er foto’s getoond van je leven. We zongen liedjes die jij mooi vond en de dominee vertelde één van je favoriete verhalen van de Goede Herder met de schapen.
Vervolgens mocht je mee met de koets terwijl het zonnetje nu echt scheen. Ik weet zeker dat je dat fantastisch vond. We reden precies achter de koets en als we dan achterom keken zagen we de gigantisch lange slinger van auto’s en fietsers die allemaal mee gingen voor een laatste groet. Wij droegen weer de bloemen en toen iedereen in een grote cirkel om je heen stond mocht iedereen bellen blazen. Zo kon iedereen hun gedachten en gevoelens naar hem toe sturen als een soort post. Dit was, net als de ballonnen, een verschrikkelijk mooi gezicht. Al die bellen overal! Nadat iedereen langs de kist was gelopen, hebben wij nog een schepje aarde op de kist gegooid nadat papa de kist had laten zakken. Zoals Elma zei: "Net als in een film…" En zo voelde het ook. Ik besef nog niet dat je er niet meer bent. Dat ik je nooit meer zal zien. Ik heb nu een foto bij mijn bed zodat ik elke keer voor het slapen gaan je nog even een kusje kan geven.