Men neme een meisje in de kop van Noord-Holland, aan de rand van het IJsselmeer. Als ze heel erg haar best doet zou ze misschien wel naar de overkant kunnen kijken. Jammer, dat dit meisje niet over water kan lopen. Want er is nog een ander meisje in dit verhaal, een meisje op kamers in Groningen. Straight trough the water zou kwa reistijd erg schelen. Maar gelukkig heeft dat ene meisje de allerliefte ouders dat zich op de zondagmiddag bereid stelden het meisje naar Zwolle te brengen. Niks geen omweg om het IJsselmeer, gewoon over de dijk crossen en een uurtje in de trein zitten richting het hoge Noorden.
Nu heb ik het natuurlijk over mijzelf en mijn vriendinnetje Elma. Zondagavond zou Blood Red Shoes (…) een concertje geven in Vera te Groningen. Maar voor het zover was gingen we eten bij ‘Da Carlo’, een knusse pizzaria in het centrum met vriendelijk persooneel en overheerlijk eten. We kregen zelfs een gratis bakje salade en het water was gratis. Onthouden dus, voor als je ooit bedenkt dat je in Groningen uit eten wilt. Ook onthouden, klagen bij de Mac waarom ze geen McFlurry Crunch meer hebben!
Na een rondje over de kermis, ons verbazend over het typische kermisvolk, stapten we op Vera af. Er stonden al wat mensen en de stoep was al snel gevuld met Duiters, hippies, alto’s, emo’s en kippetjes. Toen we om negen uur naar binnen mochten, stapten we een donkere zaal binnen waar ze in een hoek de merchandise aan het opstellen waren. Tot onze grote verbazing zagen wij daar een bekend persoon tussen staan, Steven Anssell (Drummer/zanger). Wij hebben als shizzle apen dan wel een grote mond, maar bij het zien van het gefrunnik aan zijn schattige haren, zijn grote onschuldige ogen en sexy skinny jeans konden we niets anders dan kwijlend toekijken. Toen we even later bij het podium stonden, zwaaide ik op de meest afschuwelijke, lompe en chaotische manier naar hem. Gelukkig zijn alleen Steven en Elma getuige van deze actie.
Toen het voorprogramma begon (Duroc uit Groningen), kon ik niets anders dan aftellen tot ze zich van het podium zouden verwijderen. En toen werd eindelijk het lange, lange wachten beloond. Laura-Mary en Steven beklommen het podium en zetten in met ‘It’s Getting Boring By The Sea’. Na 11 nummers was het publiek in extase, vol energie, verbazing en enthousiasme. (foto’s?)Toen ze nog een terug kwamen ruilden ze van intrument, Steven op gitaar ("I think i pick this red one..") en Laura-Mary achter het drumstel (filmpje?). Ze sloten af met het nummer ADHD, waarbij iedereen die wilde, het podium op mocht springen (filmpje?). De laatste woorden schreeuwde Laura-Mary door haar microfoon: "I can’t concentrate on anything at all!"
Tot slot signeerden ze mijn gekochte cd, gingen we met ze op de foto en maakten we een kort babbeltje met ze. ("Are you coming to Lowlands? Yes? Oh, then we are going to see you four times!") Gek, dat je dan ineens geen engels meer kent, je hersens blokkeren en je keel dichtgekenepen wordt, Steven is tenslotte toch mijn toekomstig echtgenoot, waar ben ik nu bang voor?
