It’s been the longest winter without you
I didn’t know where to turn to
See somehow I can’t forget you
After all that we’ve been through
Going coming thought I heard a knock
Who’s there no one
Thinking that I deserve it
Now I realise that I really didn’t know
If you didn’t notice you mean everything
Quickly I’m learning to love again
All I know is I’m gon’ be ok
[Chorus:]
Thought I couldn’t live without you
It’s gonna hurt when it heals too
It’ll all get better in time
And even though I really love you
I’m gonna smile cause I deserve to
It’ll all get better in time
I couldn’t turn on the TV
Without something there to remaind me
Was it all that easy
To just put aside your feelings
If I’m dreaming don’t wanna laugh
Hurt my feelings but that’s the path
I believe in
And I know that time will heal it
If you didn’t notice boy you meant everything
Quickly I’m learning to love again
All I know is I’m gon’ be ok
[Chorus:]
Thought I couldn’t live without you
It’s gonna hurt when it heals too
It’ll all get better in time
And even though I really love you
I’m gonna smile cause I deserve to
It’ll all get better in time
Since there’s no more you and me
It’s time I let you go
So I can be free
And live my life how it should be
No matter how hard it is I’ll be fine without you
Yes I will
Leona Lewis is niet de meest logische artieste waar ik naar zou luistren. Maar ‘Bleeding Love’ en ‘Better in Time’ zeggen zoveel over hoe ik me voel, dat ik het niet kan laten deze nummers op repeat te zetten. Al maandan wachtte ik tot ik er klaar voor zou zijn, klaar om over hém te schrijven op mijn web-log. Ik durfde en kon het niet, dat zou het zwart op wit zou staan, iedereen zou het weten en dan ben ik echt officieel alleen. Door er niet over te typen kon ik alles nog ontkennen en dromen, maar vooral helemaal alleen huilen en wegkwijnen in zelfmedelijden.
Het was 1 janurari en we hadden net Oud&Nieuw gevierd en een Nieuwjaarsbrunch bij mij thuis gehad. Toen we in de auto stapten om naar huis te gaan begon hij echter vreemd te doen, even later leek mijn wereld in te storten. De paar woorden ‘ik wil het uitmaken, het gaat niet meer’, ze deden zóveel pijn, mijn hart brak in stukjes en is nog steeds niet geplakt. Ik had nog nooit zóveel verdriet gehad, zeker niet om een jongen. Ik had het gevoel dat mijn leven geen zin meer had en kon alleen maar huilen ‘dan wil ik dood, ik kan het niet zonder jou!’ Ik heb aldoor weer het gevoel dat er een naald in mijn hart wordt gestoken of dat ik een baksteen naar mijn hoofd geslingerd krijg. Soms heb ik het gevoel in elkaar te zakken, mijn maag keert zich om en de tranen spingen in mijn ogen. Maar echt huilen doe ik niet, behalve als ik bij hem ben, dan rollen ze ineens over mijn wangen. Ik wil geen afscheid van hem nemen, ik wil niet zonder hem leven, ik wil niet alleen zijn.
Inmiddels heb ik wel bewezen dat ik het zonder hem wél degelijk kan. En daarmee doel ik op school. Want verder lig ik zó vaak in bed, ben ik zó vaak moe en heb ik zó vaak geen zin. Als ik slaap staan mijn gedachten even stil. ’s Avonds zit ik alleen op mijn bed, starend naar de tv. Ik zie de wereld zwart-wit, ik kan zelf niet genieten van de kleinste dingen. Ik kan niet kijken naar een langsfietsend stel, een knuffelig paar tegenover me in de trein of vriendjelief dat teder haar hand vast pakt. En als ik dan naar mijn vriendinnen kijk, (bijna) samenwondend en wel, krijg ik het benauwd, want ik ben alleen. De rest van mijn leven alleen zijn is mijn grootste angst, het maakt me zo bang en daardoor waarschijnlijk ook wanhopig.
Ik zie hém nog bijna ieder weekend. Zijn vrienden weten van niks, ik kan bijna over niets anders praten. Zodra ik de kans krijg vertel ik weer over hém. Hij spookt de hele dag door mijn hoofd en duizend dingen doen mij aan hem denken. Maar op de vraag ‘wat wil je nu van me?’ kan hij geen antwoord geven. Hij weet het niet en ik weet het ook niet meer. Ik zou hem moeten vergeten, ik zou afscheid moeten nemen, maar dan komt er weer die drang om hem te smsen of te bellen. Ik geef daaraan toe, want zo heb ik hem toch nog een beetje en ben ik toch niet helemaal alleen. Misschien is het die angst die me aan hem vast doet kleven, misschien is hij echt de ware, misschien moet ik mijn gekregen ring van hem af doen, misschien moet ik een grote schoonmaak in mijn kamer en fotocollectie houden. Misschien. Want ik kan het niet.