Soms loop je dwalend door de Bijenkorf. Of eigenlijk altijd. Omdat je er nooit met een ‘echte’ boodschap naar binnen stapt, tenzij je een nieuwe lading Nespresso-cupjes komt inslaan. En zo liep ik dus. Schuifelend langs het assortiment van Blond Amsterdam, het gigantische tijdschriftenrek en de onnodige, maar hebberig makende gadgets. En toen dook daar in mijn ooghoek een lichtje op…
De gevallen engel
Het steeds groter wordende licht trok mijn aandacht en ik bleef abrupt staan. Niet omdat ik dacht dat ik nu een engel zou zien – hoewel het bij mijn inrichting in de hemel niet zal misstaan – maar omdat ik met één blik op de Hanglamp van oma op slag verliefd werd op deze lichtbundel met negen lampenkapjes, verschillend van afmeting, kleur en vorm.
Dit. Moest. In. Mijn. Huis.
Dwalingen
Maar daar stuitte ik al gelijk op het eerste probleem: ik heb (nog) geen huis. Alles wat ik heb is een zolderkamer bij mijn ouders thuis. En toen ik op het prijskaartje keek, popten mijn ogen bijna uit mijn oogkassen. Tweehonderdnegenentwintig euro. Zo. Dat werkt verfrissend. Ik zou alleen van deze lamp dromen, incluis het plafond waar het aan zou mogen hangen, ware het niet dat ik een aantal weken terug weer een dwaalrondje door de Bijenkorf deed…
Shine a light
En wat zag mijn twinkelende oog daar? De lamp was afgeprijsd naar het luttele bedrag van zevenentachtig euro en vijftig cent. Na een belletje met het thuisfront werd besloten de Hanglamp van oma mee naar het ouderlijk (t)huis te nemen en daar tijdelijk op te slaan. En ook de stress van de toekomstige zoektocht naar dé perfecte lamp voor boven de eettafel werd van onze lijst geschrapt. Met een aantal cadeaubonnen maakten mijn vriend en ik het ons te rijk en schijnen de lichtjes nog steeds in onze ogen.
Nu zoeken we dus alleen nog een plafond voor dit onderstaande prachtexemplaar.
Pingback: Ik ging los in ‘s-Hertogenbosch | Danielle