Dag 1:
Het was vroeg, (half twee ’s nachts) het was nog maar net donker geworden of ik werd alweer uit mijn bed gesleurd. Ik werkte nog even snel een paar crackers naar binnen en de laatste tassen werden in de auto gegooid. Klaar om de route naar Ermelo te volgen dat de routeplanner aangaf. Ik fungeerde als ‘tom tom’ terwijl Robbert het stuur vasthield en Nick in zijn auto achter ons aanreed. Achteraf gezien bleek dat Nick beter voor had kunnen rijden, een routebeschrijving aan mij voorhouden is niet het slimste idee en gelukkig reden we daardoor niet verkeerd. Uiteindelijk kwamen we met een kleine vertraging aan bij de Mac Dondals te strand Horst. Daar werd Elma voorgesteld aan de jongens en haar spullen en kont werden overgeheveld naar de auto van Nick. Om het risico minimaal te maken dat we nog een verkeerd zouden rijden, werd eerst uitgebreid de kaart bestudeerd. De route werd driemaal doorgenomen en dit keer zou Nick voor ons gaan rijden.
We hebben die nacht de zon onder zien gaan en weer boven zien komen. Een poging om te slapen werd door mij tevergeefs opgegeven. Mijn nachtelijke ontbijt bestond uit paprika chips en cool best. De reis verliep verder voorspoedig, zonder verkeerd te rijden, opstoppingen of files. Toen we aankwamen in Landgraaf, konden we moeiteloos onze auto parkeren. Nu kwam het minst leuke deel van het hele weekend, de spullen meesjouwen naar de camping. Ik hield steeds vol dat het vorig jaar nog veel erger was en met zweetdruppeltjes op de neus betraden we na het laten zien van onze kaartjes camping A. We zochten strategisch een goede plek uit voor onze tenten.
Camping A bestaat trouwens voor een deel uit asfalt, en daarop besloten wij onze tentjes neer te zetten. Terwijl Elma en ik nog aan het nadenken waren hoe we onze tent ook weer op moesten zetten stond Nick zijn tent al geparkeerd. Een tijd(je) later die van Robbert en onze uiteindelijk ook. Nu was het nog een klus om de haringen in de grond te krijgen. Met behulp van een geleende hamer en stevig stuk staal van de buren sloegen we gaten in het asfalt, het ging moeizaam maar wat moet je anders met je tijd zo op de (heel) vroege ochtend?
Klaar om neer te zakken op onze luchtbedden kwam de gasbrander te voorschijn en werd ons ontbijt klaargemaakt, gehaktballen in jus. En nu was het wachten tot om 3 uur het festivalterrein open zou gaan. We kwamen de tijd door met rondjes lopen, wat eten halen, rusten, kletsen, bier drinken, mislukte biertjes tappen, de wc bezoeken en ons bandje halen. De teller van mijn bandjes om mijn pols staat dus nu op vier.
De openingsact was voor Goose. Ik kende de band niet en voor een kwartier is het best leuke muziek maar daarna begint het wel een beetje te vervelen en op elkaar te lijken, de bands die hierna kwamen waren niet zo heel boeiend en voor ons onbekend, dus wachtten we af tot om zeven uur Within Temptation zou beginnen.
We stonden in het voorste vak en hadden dus goed zicht op het podium. Het podium was mooi gedecoreerd met vlambare attributen en de bandleden speelden goed. Robbert wilde graag goed staan voor Marilyn Manson, die hierna op het hoofdpodium zijn act zou vertonen dus bleef in het vak hangen. Elma, Nick en ik verlieten hem om een kijkje te nemen bij Good Charlotte en C’mon en Kypski. Beide eigenlijk erg lachwekkend, maar toch wel leuk om gezien te hebben.
Toen Marilyn Manson begon was het tijd om onze poncho’s aan te trekken, er begonnen namelijk dikke druppels uit de lucht te vallen en vervolgens begon het ook al harder te regenen. Marilyn Manson is echt een freak en daardoor bleven waarschijnlijk veel mensen naar zijn act kijken terwijl het toch goot uit de lucht. Elma ging al wat eerder weg omdat ze niet lekker was en later volgden Nick en ik haar ook richting camping. Na het aflopen van het optreden kwam ook Robbert zijn tent binnen met rugpijn van de moshpit. We gingen nog even napraten in de tent van Robbert om vervolgens onder onze slaapzakken en fleecedekens te kruipen. Dat er nog heel veel lawaai is geweest en dat het heeft geonweerd is die nacht geheel aan mij voorbij gegaan.
Dag 2:
Na rustig wakker te zijn geworden gingen we ontbijten. Voor mij een broodje gezond waarna we gezamenlijk een wafel met slagroom en aardbeien als toetje namen. Hier hadden Elma en ik ook al een jaar naar uitgekeken. De wafel smaakte dan ook erg goed. Ook zijn we erg blij met de schone en relaxte wc’s die zich bij de eettenten bevinden, luxe!
Om één uur is het aan Gabriël Rios om deze dag te openen op het hoofdpodium. Het is wel fijne en relaxte muziek om de dag mee te beginnen. Even hiervoor hebben Elma en ik onze Pinkpop petjes aangeschaft en die dragen we natuurlijk met trots. We blijven in het voorste vak en wurmen ons naar voren om straks, voor Razorlight, een goed plekje te hebben. We komen vooraan tegen het hek terecht. Ik vond het optreden van Razorlight erg goed. Vooral ‘America’ heb ik luidkeels meegeblérd
Na dit optreden verplaatsten we ons naar de tent voor Paolo Nutini. Elma en ik waren wel benieuwd of hij net zo lekker was op tv en foto’s. Echt goed konden we het niet zien want de tent stond al best vol. Het optreden zelf viel nogal tegen, als hij wat zei verstond je hem niet. Hij lalde er maar wat op los en hij sliste nogal bij het zingen. Conclusie was dus dat hij dronken was en toen hij even later met een blikje bier het podium op kwam werden onze vermoedens bevestigd en gingen we maar wat eerder weg om wat te gaan eten.
Toen Iggy Pop het podium op kwam, vonden we het wel een goed plan ons helemaal achteraan naar het veld te verplaatsten want twee seconden Iggy zien, zijn er al twee te veel. De naakte mannen die gingen dansen op het podium hebben we dus gemist. We hebben toen heerlijk relaxed in het gras gelegen en genoten van het zonnetje en onze (best wel dure) bowl. Daarna zijn we even over de markt gelopen en heb ik een nieuwe navelpiercing gekocht. De jongens ondertussen een (stoere) zonnebril.
Toen Ilse de Lange begon op het 3fm podium gingen we weer in het gras zitten. Echt lekker, zon, goede muziek, red bull en bier. Om zeven uur stond Snow Patrol op het hoofdpodium. Ze speelden geweldig en Elma was ook eindelijk overtuigd van hun kwaliteiten én van het cuteheidsgehalte van de zanger. Hij lacht zó schattig, daar raak je gewoon helemaal vertederd van. Waar het gehele publiek trouwens vertederd van raakte, was een vrouw dat in beeld kwam met een stromende traan over haar wang en er werd door het publiek volmondig ‘aah’ uitgeroepen.
Terwijl Krezip na het optreden van Snow Patrol een feestje bouwde in de tent, stonden wij bij het tweede hek te wachten omdat we een goede plek wilden hebben voor Muse. Wel jammer dat we daardoor Krezip gemist hebben want op de schermen zag het er wel hip uit. Maar we kozen dan toch maar liever een goed zicht op de beste live band ter wereld. Vol verwachting klopte ons hartje toen de drie mannen het podium op kwamen, ze waren echt geweldig, de nummers in combinatie met de lichtshow (die nog beter naar voren kwam naarmate het donkerder werd).
Ik was vooral onder de indruk van de grote robots die op de maat van de muziek op de schermen paradeerden onder het lied ‘Super Massive Blackhole’. Overladen van energie door het optreden zijn we nog even naar de feesttent gegaan, waar vooral heel veel bier door de lucht ging en het zweten geblazen was.
Dag 3:
De dag begon al vroeg, om elf uur zouden the Fratellis op het hoofdpodium staan, dus gingen we op tijd ons bedje uit. De wafel met aardbeien en slagroom is nog altijd een feest. Maar het weer wil vandaag niet meewerken, na twee dagen goed weer te hebben gehad, wordt deze dag omgedoopt tot een ponchodag.
We zijn toch nog te laat voor the Fratellis, maar een groot deel van het optreden pikken we nog wel mee. Ondertussen sms ik Saksia of die al gearriveerd is en of Eva zich al op het terrein bevind, de dagjes mensen van vandaag. Hoewel het maar niet droog wilde worden kon het de pret niet bederven en hosten Elma en ik erop los, om daarna de buma tent in te duiken voor the five o’clock heroes. We kenden de band niet, maar aangezien ik een hekel heb aan 30 seconds to mars dat tegelijkertijd op het 3fm podium stond, was dit een zeer goed (en vooral droog) alternatief. We kwamen uiteindelijk bijna vooraan terecht. Het is wel een leuk bandje, maar echt een blijvende indruk achterlaten doet het niet.
Terwijl Wolfmother op het hoofdpodium stond, bleven wij achter in de tent om plaats te nemen tegen het hek aan, we wilden namelijk liever een goed plekje bij het zien van the Magic Numbers dan Wolfmother zien. Dus hebben we ons wat vermaakt met een zere kont krijgen van het zitten op het rooster, mensen checken en wat drinken. Het nummer ‘I see you, you see me’ kende ik al tijden en heb ik grijs gedraaid, het is echt een super mooi lied en dit liedje zou ik nu live gaan zien! Whoehoe! Ik zong uit volle borst mee met de nummers, toen ik even naar achteren keek, stond er ineens een camera voor me neus, ’s avonds kregen we dan ook verschillende sms’jes dat we meerdere malen op tv te zien waren bij het optreden van the Magic Numbers.
We hadden eigenlijk wel het hele optreden willen zien, maar wilden eigenlijk ook een stukje van Stone Sour meepikken, dus dat werd een tocht door een massa mensen naar het 3fm podium. Uiteindelijk hebben we maar een paar nummers gezien, het viel erg tegen want het geluid was heel slecht, jammer.
Na Stone Sour belde ik Eva, we meetten elkaar bij de merchandise stand. Ik stelde Eva en Robert voor aan Nick, Elma en Robbert waarna het tijd was weer eens wat te gaan eten, terwijl de Scissor Sisters uit hun dak aan het gaan waren op het hoofdpodium. Wij gingen ondertussen ook maar in de mensenmassa staan om alvast een goed plekje te hebben voor de Arctic Monkeys. Natuurlijk stonden we weer tegen ons favoriete tweede rang hek aan met goed zicht op het podium. Arctic Monkeys waren fijn, ze zongen veel nummers van hun nieuwe cd, die Elma en ik al kenden na wat oefening thuis.
Nu begon het heen en weer racen van het hoofdpodium naar het 3fm podium en weer terug. En dat door zo’n grote mensenmassa, dat schoot dus niet erg op. Na een stukje van Korn gezien te hebben op het 3fm podium waren we het erover eens dat het slechte geluid niet aan de bands lag maar aan de slechte afstelling van de boxen, die paar boxen die zich op het podium bevonden hadden dus echt geen effect, erg jammer. We besloten dan ook weer wat eerder terug naar het hoofdpodium te gaan en daar te wachten tot Linkin Park zou beginnen.
Ik had helemaal kriebels in mijn buik. Ik heb dan ook keihard alle nummers mee geblèrd, gesprongen, geklapt en mijn ogen uitgekeken toen ik even bij Robbert op zijn schouders zat. Het optreden had van mij dan ook nog veel langer mogen duren. Het optreden van Linkin Park vond ik dan ook de beste van alle bands die ik dit weekend gezien heb.
Terwijl Elma, Nick en Eva de tent in gingen voor een modderfeestje bij the Kooks, verplaatsten Robbert, ik en Robert ons naar het 3fm podium voor een optreden van Evanescence. Ik was actief aan het meezingen, maar alle mensen om me heen stonden een beetje stil gapend naar het podium te staren, dat was wel jammer. Amy zong wel erg goed dus we stonden er toch niet helemaal voor niets. En wat nog minder was, dit was voor pinkpop 2007 alweer het een na laatste optreden.
De afsluiter van dit jaar waren the Smashing Pumpkins. Toen we elkaar uiteindelijk allemaal terug hadden gevonden, gingen Robbert en ik wat drinken halen, maar dat duurde echt heel lang door al die drukte. Ondertussen speelden the Smashing Pumpkins wat bekende nummers, maar indrukwekkend was het totaal niet. Eva en ik hebben nog wel even staan schuifelen maar toen waren we er echt klaar mee en zijn we richting de camping gelopen nadat we weer afscheid hadden genomen van Robert en Eva. Wel raar hoor, zij weer naar huis terwijl wij nog een nachtje op de camping gingen bivakkeren.
De volgende ochtend was het spullen inpakken, de tent opruimen, de spullen in de auto’s sjouwen en weer moe maar voldaan terug naar huis te rijden. Pinkpop 2007 was zeker geslaagd en gelukkig hebben we nog de vele foto’s nog en net als vorig jaar ben ik erg blij met 3voor12!