Een tijdje terug keek ik op een van mijn vele verveelde middagen naar Oprah. Meestal zap ik snel verder naar MTV, maar nu bleef ik toch even kijken. De vraag "wie ben ik" stond in deze aflevering centraal. Vrouwen die mishandeld waren, zichzelf weggeschreven hadden en een nieuw leven waren begonnen, kregen deze vraag voor hun kiezen. En op de een of andere manier bleef deze vraag aldoor in mijn gedachten rondspoken. Want, wie ben ík eigenlijk?
Ik besloot eens op onderzoek uit te gaan op mijn web-log. Maar ook daar bleef ik haken. Als je mijn web-log leest, lijkt het of ik een fantastisch leven lijdt, allemaal leuke dingen onderneem en het naar mijn zin heb op deze wereldbol. Maar het tegendeel is eigenlijk waar. Soms voel ik me alsof ik lieg tegenover mijn web-log lezers. Ik voel me schuldig dat ik dingen achterlaat of niet vertel terwijl men dat wel over me hoort te weten naar mijn mening, onlogisch natuurlijk, ik bepaal tenslotte zelf wat ik uiteindelijk neerkrabbel en kwijt wil.
Een klein ding wat ik hier wel over kwijt wil, of voor mij heel groot, omdat het dagelijks mijn leven beinvloed, is dat ik al jaren depressief ben. Natuurlijk heb ik zo mijn ups en downs gehad. Heb ik dagen gekend dat ik alleen maar doelloos op mijn bed lag weg te rotten en niets liever wilde dan dood gaan maar ook dagen dat ik niet genoeg van kon krijgen van het leven en me heerlijk voelde. Op het moment hang ik er zo een beetje tussenin. Het feit dat ik niet weet wat ik nu wil met school maakt me dramatisch verdrietig. Keuzes maken behoort dan ook niet tot een van mijn sterkte punten. Over de keuze om dit op mijn web-log te zetten heb ik dan ook wel een tijdje moeten nadenken. En wie ik dan verder ben? Daar zal ik toch wel achterkomen naarmate ik ouder wordt?
Want weet je, eigenlijk denk ik dat je nooit achter het volledige antwoord komt, elke dag, elke minuut, elke seconde van je leven veranderd het antwoord op de vraag over wie je bent. Hoe vaak je ook in de spiegel kijkt, hoe vaak je ook over deze vraag nadenkt, hoeveel boeken je erover volschrijft, je kunt nooit in zijn totaliteit vertellen wie je bent… toch?