Julia (Sylvia Hoeks) staat er helemaal alleen voor in een vijandig dorp: de zwangerschap en de bevalling worden eerst veroordeeld en later genegeerd door haar familie en dorpsgenoten. In de nacht van 31 januari 1953 breken de dijken in Zeeland tijdens een verschrikkelijke storm op meer dan honderd plaatsen. De boerderij van Julia’s familie wordt verzwolgen door een zondvloed. Julia komt samen met haar zoon in het water terecht en wordt – tegen haar wil – gered door de jonge luchtmachtsergeant Aldo (Barry Atsma), haar baby in het water achterlatend. Hoe vind ze haar zoon ooit nog terug?
Door de lyrische reacties in de media (en dat al een jaar lang), kon ik niets anders dan mijzelf installeren in een riante bioscoopstoel. Op twitter werd er bij thuiskomst al verschillende keren gevraagd wat ik van deze film vond. Na enkele seconden zat ik al midden in het stormende verhaal. Ik moet je zeggen dat ik altijd best een zwak heb gehad voor de films van Ben Sombogaart. Wat dacht je van het Zakmes, Abeltje (jeugdsentiment!), de Tweeling, Kruistocht in Spijkerbroek en Bride Flight? Ze staan allemaal onder mijn lijst met favoriete (Nederlandse) films.
En na het zien van de Storm heb ik diep respect gekregen voor zijn manier van werken. Want hoe kun je een watersnoodramp filmen dat op zo’n grote schaal heeft plaatsgevonden? Hij deed het, liet ons buurland onder water lopen en laat ons intrigerende, indrukwekkende en imposante beelden zien van hoe het er bijna 60 jaar geleden uit moet hebben gezien.
Waar ik me wel aan ergerde, was de overdreven duidelijke articulatie. Iedere letter werd nadrukkelijk uitgesproken. Zo praten wij Nederlanders toch echt niet, en zeker niet daar in het zuidwesten. Gelukkig spetterde (letterlijk en figuurlijk) Sylvia Hoeks van het scherm en ben ik erg benieuwd naar haar volgende rol in de verfilming van het boek Tirza.
16 reacties on “De Storm”