Morgenochtend vertrekken Danielle, Danielle en ik (ja, echt) richting het oosten. Cultuur snuiven, bier drinken, braadworsten eten en de sfeer van deze geweldige Duitse stad proeven. Tot over een paar dagen. En gedraag je maandag, mijn lieve kinders.
Boeken. Een woord dat voor mij bijna net zo magisch klinkt als Wingardium Leviosa. Jezelf helemaal kunnen verliezen in een boek, dat is toch gewoonweg hemels? Maar daarnaast dienen die duizenden papieren ook erg goed als bouwstenen voor een kunstwerk, meubelstukken of gepimpte apparaten… What happens at night. Een iglo van boeken door Miler Lagos.
Wat doe je als je opgescheept zit met een HEMA chocolade veleiding? Kies je dan voor een restaurant aan de bekende Amsterdamse grachten of maak je er een cultureel uitje van in een vreemde stad? Vriendjelief en ik kozen voor het laatste en sprongen in de auto richting Alkmaar, de stad der Kaaskoppen.
Natuurlijk is Alkmaar voor mij – als doorgewinterde Noord-Hollander – bekend terrein, maar voor vriendjelief was het een geheel nieuwe ervaring. En dat Alkmaar een fijne stad is, dat wilde ik best met hem delen. Je kunt er erg fijn winkelen, op zaterdagmiddag is er een gezellig markt en je kunt heerlijk verdwalen wandelen in de vele steegjes, hofjes en straatjes. Want de binnenstad van Alkmaar is karakteristiek. Hoewel de straten je misschien doen denken aan onze wereldstad Amsterdam, is het stadje met de beroemde kaasmarkt toch echt wel authentiek. En daar maak ik dan weer mooie Instagrammetjes van (zie onder).
Het stond al tijden hoog op mijn must go-list. Maar als je iedere zondag werkt en de vrije zaterdag gaat vol plannen met andere belangrijke zaken, dan is dat eerste weekend van de maand zo weer voorbij en kun je het met die fantastische koopjes op de IJ-Hallen Vlooienmarkt wel vergeten.
Echter, daar was ineens het extra lange en vrije paasweekend. En daar moesten vriendjelief en ik natuurlijk gebruik van maken. Zaterdagochtend werd de wekker extra vroeg gezet en togen ons – nog met de slaap in de ogen – naar Amsterdam Noord. Toen we het terrein van de NDSM-werf na een voorspoedige reis bereikten, was het al een drukte van belang. En dat terwijl de Vlooienmarkt (officieel) nog maar vijftien minuten was geopend! Gelukkig beschikt het terrein over een groot parkeerterrein en was er nog een plekje voor ons karretje aan het IJ.
Bergen vol troep
Op deze zonnige, maar met een koude wind geplaagde ochtend, begonnen we eerst met het tentoongestelde waar op de honderden marktkramen buiten. Terwijl vriendjelief de kraampjes met stapels kleren het liefst voorbij liep, scoorde ik tóch drie jasjes en een paar nog gloedjenieuw uitziende schoenen. Vriendjelief haalde zijn hart liever op bij kettingsloten, schroefjes en boutjes of spelletjes voor een van zijn consoles.
En geniet van het (nog) zonnige paasweekend!
Modeblogs. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Natuurlijk vind ik het heerlijk om inspiratie op te doen. Natuurlijk zou ik ook uitgenodigd willen worden voor een front row seat tijdens Fashion Week (welke dan ook). Maar ik wil geen arrogant kreng worden, kleding dragen omdat ik het toevallig gratis krijg. En ik wil vooral niet de hele tijd met mijn rotkop hoofd op tientallen foto’s.
Maar er zijn mensen die dat dus wel kunnen. Nee, niet arrogant zijn. Ik bedoel een hele mooie modeblog bijhouden. Meisjes die prachtige foto’s maken en originele outfits dragen waar je ú tegen zegt. Het zijn er niet veel, de modeblogs die ik volg. Maar een dagelijks klikje naar Fashionata kan ik niet laten. En waarom ik dan juist déze blog bekijk? Dat komt waarschijnlijk omdat ik de kledingkast (met inhoud, doh!) van Sofie Valkiers graag zou willen hebben. De kleurtjes, motiefjes en printjes. De stoffen, kleuren en lijnen. De accessoires, schoenen en sjaaltjes. Ik houd ervan. En dat mag bij deze de hele wereld weten.
Als klein meisje hield ik al van ijsjes, van Danone en koekjes. Ik was nog niet bang voor duiven(poep) en was toen al de drummer in een band. Toen ik één jaar werd, droeg ik de mooiste jurk ooit en natuurlijk was ik vanaf toen altijd heel fashionable. Ik bedoel, ik droeg al een kokerrok,
Als jong eendje sprong ik zo nu dan dan samen met mijn ouders in het rond in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Toen ik iets ouder was, werd ook het Westfries Museum in Hoorn regelmatig met een bezoekje vereerd. Maar nu ik mij heb ontwikkeld tot een grote en sterke vrouw, is er nog één museum waar ik de afgelopen jaren al vaak de drempel over ben gestapt en stiekem een beetje verliefd op ben geworden: FOAM Amsterdam.
De exposities
Tijdens de Museumnacht begint mijn culturele reis steevast bij FOAM, maar ook tijdens (schrijf)workshops loop ik graag langs de vele prachtige foto’s. Afgelopen vrijdag besloten vriendinnetje E. en ik in dit magnifieke museum de nieuw(st)e exposities te bekijken: Bertien van Manen – Let’s Sit Down Before We Go en The New York Times Magazine Photographs.
We waren partners in crime, vertelden elkaar alles en wisten dingen van elkaar die niemand anders wist. We lagen samen in een tentje op Pinkpop, keken kwijlend naar de zanger van Stone Sour en kochten dezelfde winterjas.
Mispoes!
En toen ging het mis. Of het nu kwam omdat we nooit meer op MSN aanwezig waren, we een te druk leven hadden of onze wegen elkaar scheidden, weet ik niet. Maar we zagen elkaar niet meer. Wat ik wel weet, is dat we elkaar misten. Hoe we elkaars zinnen af kunnen maken, altijd eerlijk tegen elkaar kunnen zijn, moeten lachen om grapjes die niemand anders snapt (tot ergernis aan toe) en één blik genoeg is om te weten dat de ander hetzelfde denkt.
Het heeft twee jaar geduurd voordat ik mijn vriendinnetje Eva weer in levende lijve mocht knuffelen. Zou het nog wel leuk zijn? Gezellig? Of eigenlijk gewoonweg heel erg raar en tot nooit meer ziens? Je snapt bij het lezen van deze blog en de vele foto’s natuurlijk dat het prima ging en we weer een memorabele dag kunnen toevoegen in het Grote Eva & Danielle Boek.
