Op de fiets door hartje Amsterdam. Met de metro naar mijn vriendje. Met de auto naar Frankrijk en Berlijn en met de fiets naar Enkhuizen. Met de trein naar Parijs en met het vliegtuig naar Barcelona. We hoeven tegenwoordig weinig moeite te doen om ergens te komen en daar profiteer ik maar al te graag aan mee…
Avontuurlijk als we zijn konden we er niet onderuit om in onze vakantie een bezoekje te brengen aan avonturenpark Le Grand Defí, bestaande uit zes parcours met touwen hoog boven de grond, kabelbanen over het water en hindernissen waar zowel beginners als gevorderde klimmers hun hart bij kunnen ophalen.
Omdat het zondag bewolkt was boven de westerse kust van Frankrijk, leek ons die dag wel geschikt om onze ervaringen met apenkooien naar een hoger niveau te tillen. We realiseerden ons echter niet dat ons bezoek aan Le Grand Defí zowel een lichamelijke als mentale test werd en dat een stevige dosis spierpijn als extra bagage met ons mee ging tijdens onze terugreis naar Nederland.
Donderdag, precies op de helft. Aangezien we maandag weer naar huis rijden, zouden we terneergeslagen kunnen concluderen dat onze vakantie na vandaag nog maar drie dagen duurt. Maar in plaats daarvan denken we liever terug aan de vele activiteiten die we hebben ondernomen in de afgelopen dagen. Er is zoveel te doen in de omgeving van camping RCN la Ferme du Latoi, dat we stiekem denken dat hier een week vertoeven in het hoogseizoen eigenlijk best aan de korte kant is. Voor ons is een leuke vakantielocatie pas geslaagd als we een hoop gezien hebben en er toch nog iets overblijft om voor terug te komen. En dat is tussen de zonnige landschappen en de vele vissersdorpjes van de Vendée zeker het geval.
Maandag 6 augustus 2012
Nadat we de laatste spullen bij het ochtendgloren in de auto hebben gegooid, rijden we bepakt en bezakt richting het Zuiden. Tommie laat ons weten dat we 950 kilometer lang mogen cruisen door ons vlakke kikkerlandje, België en warempel.. regelrecht door Parijs. De lange autorit van elf uur (met stops) is allang geslaagd als we een glimp van de Eiffeltoren en de Sacre Coeur op mogen vangen.
En uiteindelijk belanden we in de Vendée, de Franse polder aan de Atlantische oceaan. We rijden over landweggetjes richting het dorpje Coëx (spreek uit: kwex), om uiteindelijk op de idyllische camping La Ferme du Latois aan te komen. De landelijke stijl van vroegâh is terug te zien op de ruime, prachtig opgezette camping. Als we onze plek toegewezen krijgen, juichen we stilletjes; wat een fijne plek!
“Vakantie op RCN la Ferme du Latois is genieten van de mooiste stranden aan de Atlantische Oceaan, in de landelijke Vendée. Zwemmend, surfend of zeilend de branding bedwingen. Lunchen met fruits de mer op een mondaine boulevard of aan een schilderachtige haven… c’est fantastique!”
We moeten er weer een jaar op teren. De geweldige optredens, de geweldige sfeer en de geweldige line-up staan in ons geheugen gegrift. En hoewel ik het dit jaar zonder de Hunnebedders moest doen, heb ik de tijd van mijn leven gehad, draag ik met trots weer een extra festivalbandje om mijn pols en had ik na een week alweer zin in volgend jaar. Ja, het Rock Werchter virus heeft mij al acht jaar goed te pakken. En daarom wil ik je nu veel, heel veel foto’s laten zien van het festival van ’t jaar!
Toen ik op Rock Werchter klaar stond om met Red Hot Chili Peppers mee te springen en zingen, bedacht ik mij dat ik al best een oude rocker ben. En nee, dat zeg ik niet omdat ik inmiddels een bejaarde leeftijd heb bereikt, maar wél omdat ik de afgelopen jaren ontelbare bands live heb mogen aanschouwen. Een leven zonder concerten of festivals zou ik mij dan ook niet meer voor kunnen stellen. Jij wel?
Festival Fever
Rock Werchter, Pinkpop, Dijkpop en Lowlands, maar ook Paradiso, de Melkweg en Heineken Music Hall zijn voor mij bekend terrein. Sinds ik de festivalkoorts te pakken heb, gooi ik jaarlijks de auto vol om richting het Zuiden Des Lands te rijden. Daarnaast zijn er van die muzikanten die je niet alleen op een festival – en graag langer dan dat kleine uurtje – wilt zien. Zo staan Muse en Florence + The Machine dit najaar op het programma (en dan ook gelijk in onderstaande top vijf van meest geziene bands).
Wishlist
Natuurlijk heb ik daarnaast ook nog een verlanglijstje aan muzikanten die ik nog zou willen zien, zoals Lady Gaga, Shakira, Beyoncé, Birdy, Alicia Keys en Adele. Stiekem zou ik aan dit lijstje ook de Spice Girls toevoegen, maar dat zit er denk ik niet meer in. Zal ik dan maar een enkeltje richting Londen boeken om de musical Viva Forever! te aanschouwen? Dan blijf ik daar gelijk wonen, zodat ik in Round House de meest geweldige concerten kan zien en deze kan toevoegen aan onderstaande ellenlange lijst.
The 4th of July. Een feestelijk dag voor de Amerikanen, maar sinds gisteren ook voor mij. Ik ondertekende mijn Getuigschrift Hoger Beroepsonderwijs. En met die paar pennenstrepen (oké, er gingen natuurlijk ook vijf jaren aan studeren vooraf) ben ik gerechtigd de graad Bachelor of Media, Information and Communicatien te voeren en de afkorting BMIC achter
This is where I were yesterday. This is where I’ll be today. And tomorrow. And the day after tomorrow. See ya’ll on monday!
