Coldplay op Rock Werchter. Het staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Maar daar kwamen afgelopen donderdag nog meer herinneringen bij. Het concert op 10 september was binnen luttele seconden uitverkocht. Dit was de reden dat er op 9 september nóg een concert zou plaatsvinden. 120.000 mensen, voor één band. Maar dan wel één van de meest beste, noemenswaardige en succesvolle bands van het moment.
Op woensdag werkte het weer niet echt mee en ook de ellenlange files waren een nadeel om naar het Goffertpark in Nijmegen te komen (en zie ooit maar weer thuis te komen). Maar wat zij wel hadden, was een fijn voorprogramma. Terwijl zij konden rocken op Bad For Lashes en the Flaming Lips, moesten wij het doen met Miss Montreal en White Lies. Als normaal persoon had ik waarschijnlijk enthousiaster in het publiek gestaan. Als ik Miss Montreal dit jaar niet al vijf keer had zien optreden. Steeds dezelfde liedjes, steeds dezelfde brabbel (“Deze is voor mijn zusje!” of “Doe die armen eens de lucht in!”), steeds dezelfde Sanne. En White Lies? Zij stonden net als voorgaande keren net zo dood op het podium als hun nummers over de dood zelf. Maar goed, we zullen maar zeggen dat dit het wachten op Coldplay waard was.
Nu hadden E. en ik een voorspoedige treinreis achter de rug (die half uur vertraging van mijn kant daar gelaten) en viel het wachten op de pendelbus gelukkig mee. Op het festivalterrein verorberden we – zoals gewoonlijk – eerst nog een aantal loempia’s en gooiden we nog wat water onze keelgaten in. We stonden niet in het voorste vak, maar tegen het aangrenzende hek. Zo hadden we ruim zich op het hoofdpodium, de speciaal gecreëerde B-stage met catwalk en de C-stage in het publiek.
Het concert opende met het nummer Life In Technicolor en vervolgens speelden Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman en Will Champion nog 27 nummers voor het 60.000 mensen tellende publiek. Van Fix You zou ik bijna kunnen huilen, Lost! blijft mijn favoriet en de Micheal Jackson cover van Billie Jean zouden ze moeten uitbrengen op cd. De live versie van Strawberry Swing doet mij trouwens ook erg kwijlen en als iedereen vol enthousiasme mee-ohhh’t bij Viva La Vida heb ik een geluksmoment met bijbehorend kippenvel.
Hoewel ik ongelofelijk heb genoten (misschien iets minder door – vooralsnog – niet nader te noemen persoonlijke omstandigheden), vond ik het concert op Rock Werchter leuker. Waarschijnlijk omdat toen alles nog nieuw was. Ik had geen idee wat ik kon verwachten en ik wist niet dat de mannen zó goed konden zijn. Het publiek leek tijdens Werchter ook enthousiaster en het voorprogramma (Bloc Party en the Killers) scoren natuurlijk ook de nodige punten. Toch had ik dit concert niet willen missen. Zelfs mijn vader zou het gaaf hebben gevonden. De volgende keer – en hopelijk is dat niet over 5 jaar – moeten jullie gewoon allemaal mee.
:: De Setlist :: Mijn foto’s :: Mijn video’s ::
8 reacties on “Coldplay: Long Live Life”