Het is donderdagavond. Elma en ik begeven ons naar de Ekko in Utrecht. Na een kwartiertje wachten verlaten we het koude kille weer buiten en betreden we een donkere rokerige ruimte waar een stuk of tien mensen hun plekje al gevonden hebben. Wij gaan als ‘groupies’ natuurlijk tegen het podium aan staan hopsen.
Na een snelle zwaai naar een klasgenootje begint het voorprogramma: The Sugarettes. We staan recht voor de basisste. Niet fijn, want we kunnen dat kind niet uitstaan met haar verwaande en overdreven having-so-much-fun look. Verder is de muziek best oké, kwestie van je ogen sluiten!
Dan komt eindelijk het duo Laura-Mary en Steven, dat samen The Blood Red Shoes vormen, het podium opspringen. Bij het eerste nummer gaat het publiek gelijk helemaal los. Verbaasd vraagt drummer/vocalist Steven zich af hoe wij in hemelsnaam al die nummers al kennen. Na elk nummer wordt er enthousiast gejoeld en geklapt, wat dankbaar en met een beetje verlegenheid in ontvangst wordt genomen. Gitaar riffs, drumsolo’s en de vloeiende stemmen van het tweetal vullen de zaal ’tremendous’.
Helaas moesten Elma en ik de zaal eerder verlaten om de laatste trein terug naar huis te halen, maar natuurlijk niet eerder voordat ik ‘I Wish I Was Someone Better’ had vastgelegd met mijn camera. Foto’s vind je hier. Blood Red Shoes is een band dat ik live zeker nog een keer (of meer) wil meemaken. Misschien een routekaartje sturen voor de weg naar Amsterdam?