Een eerlijke update

Wanneer de /wp-admin url niet meer in je browsergeschiedenis staat, weet je dat je écht te lang niet op je website ingelogd bent geweest. Klopt ook wel, want bij mijn laatst gepubliceerde blog prijkt de datum 7 december 2017. Hoewel, het kan nog ‘erger’. Want in het gehele jaar 2017 schreef ik welgeteld 3 blogs; een eerlijke update, een mega Londen shoplog en mijn ingevulde Instagram tag.

Instagram Perfect

Wat mij in deze periode wel vrij goed afging, was het bijhouden van mijn Instagramaccount. En op dat account lijkt mijn leven allemachtig prachtig. Ik heb er zelfs nóg een account op nagehouden: Dutch Girls in Museums, die ik samen met vriendinnetje Iris beheer. En dat doet me denken aan de blog die ik in september 2017 schreef: ‘…Het enige moment waar ik nog een beetje van kon genieten, was het spelen met mijn neefje en nichtje. Maar blijheid voelde ik niet. Ik was het compleet kwijt. Ontspoord. Ontregeld’. Heftig? Ja. Confronterend? Ja. Eerlijk? Ja. Nog steeds aan de orde? Nee.

Hersteltijd

Want ik geniet niet alleen meer van de quality time met mijn neefje en nichtje (om die blijheid nog meer uit te bouwen is er een derde op komst!!). Het lukt mij ook weer om van andere dingen te genieten. En wat heeft dat een tijd geduurd. Voordat ik dat kon. Voordat ik dat hardop durfde te zeggen, want ik wilde het lot absoluut niet tarten. Zo schreef ik in dezelfde blog uit september 2017: ‘Ik had de behoefte om mijzelf meer open te stellen, nu ik mijzelf beter snap. Maar dat is nog knap lastig voor een autist. Toch is het mij gelukt om nieuwe contacten te leggen, in mijn eigen tempo te werken aan mijn nieuwe blog herstel en vooral de tijd nemen dat lichtpuntje aan de horizon (weer) te zien’.

Verloofd!

Eén van die lichtpunten (oké het was eigenlijk meer een volle maneschijn) staat in mijn geheugen én verlovingsring gegrift: 7-7-2017. Je raadt het al, die vent van mij ging op z’n knieën. En toen waren we ineens verloofd. En dat verloofd zijn, vind ik hartstikke leuk. Ik was alleen even vergeten dat als je verloofd bent, het de bedoeling is dat je ook een keertje gaat trouwen. Had mijn autistische brein even niet ingecalculeerd. Natuurlijk mag je gewoon eeuwenlang verloofd zijn, maar mijn vriend verloofde wilde liever doorpakken, nu hij de vraag eindelijk voorgeschoteld had.

Denktank

Ik was er alleen nog niet klaar voor. Voor mij was genieten met die ring om mijn vinger maandenlang genoeg. Mijn week was bovendien al gevuld met genoeg denkwerk: afspraken met mijn psycholoog, ambulant begeleider, mijn vrouwen met autisme praatgroepje, de psychiater, het UWV die constant in je nek zit te hijgen, Comet therapie, in slaap komen, vrijwilligerswerk. And so on.

Optimaal genieten

Naast dit alles vulde mijn agenda zich ook steeds meer met leuke dingen. Leuke dingen die voorheen optioneel leuk kónden zijn werden leuke dingen die ik oprecht leuk vond om te doen. Ergens in dit jaar heeft er dus zeker een positieve wending plaatsgevonden, al ging dat wel met ontzettend veel vallen en opstaan. En aangezien dit een eerlijke update is: het blijft een gevecht. In wat ik wil. In wat ik (denk dat ik) kan. In wat ik wens. Wat ik droom. Antwoorden op deze vragen heb ik nog niet. Ik zorg er vooral voor dat ik iedere dag eventjes geniet. Soms zijn dat minuten, soms uren en heel soms… zelf een héle dag.

Blijmakers

En dat is me toch een overwinning. Ik eet het liefst iedere dag taart om dat te vieren. Maar hé, dan groei ik dicht. En ik was juist zo blij dat die Paroxetine kilo’s verdwenen waren. Beste crash dieet ooit, dat stoppen met je dikmaakmedicatie. Hoewel ik iedereen aanraad om er nooit aan te beginnen, kun je soms niet anders. Zo slik ik ook nog steeds blijmakers. En voor die steady ondergrond weet ik dat ik dat voorlopig nog even moet blijven doen. Bovendien had ik vorige week mijn laatste afspraak met mijn psycholoog, en aangezien ik mezelf streng moet toespreken alles in kleine stapjes te blijven doen, is wennen aan deze verandering voorlopig al even genoeg.

Leren leven

Of ik het ga redden zonder GGZ? De tijd zal het leren. Bovendien word ik niet helemáál aan mijn lot overgelaten; mijn coach komt nog wekelijks bij mij langs en ik ben met een werkfit traject gestart. Dat laatste betekent niet dat ik binnenkort ineens weer aan het werk ga, of dat ik over een maand ga solliciteren. Nee, dit betekent dat ik met hulp mag kijken naar wat ik kan. Wat ik leuk vind. Waar mijn toekomst ligt. Voor nu weet ik dat nog allemaal even niet. En ik probeer te accepteren dat dit ook gewoon oké is. Dat ik het voor nú ook echt niet allemaal exact hoef te weten. Dat ik eerst maar eens mag leren waar mijn grenzen liggen, eerlijk tegenover mezelf (en anderen) mag zijn, mezelf toestaan om oprecht te genieten en leren om mijn energiebalans op pijl te houden.

Hoe gaat het nou écht?

De vraag ‘maar Danielle, hoe gaat het nu écht met je?’ vind ik daarom lastig te beantwoorden, want ik heb dan tegelijkertijd het gevoel dat ik mezelf moet verantwoorden: “Ja, ik was gisteren naar een lanceringsfeestje van een magazine. Het was zo leuk en mooi, ik sprak leuke mensen en kreeg complimenten over mijn jurk. MAAR. Bij thuiskomst was ik ka-pot. Uitgeblust. Lichamelijk en geestelijk gesloopt. Ik wilde het liefst alleen nog maar huilen. En slapen. Maar dat slapen lukte dan weer niet door alle verzamelde prikkels van die dag”. And so on.

Enjoy!

Of ik het gevoel heb dat ik mij met deze blog moet verantwoorden? Nee, dat dan weer niet. Dat is het fijne aan mijn eigen plekje op het wereld wijde web. Ik mag hier helemaal zelf weten wat ik typ. En dan ga ik nu gewoon toegeven dat ik daarvan best een klein beetje kan genieten.