Wat voor dag was het vandaag? Ik realiseerde me ineens dat ik eigenlijk werkelijk geen idee had. Alle dagen lijken op elkaar. Diep in mijn geheugen gravend besefte ik dat ik al een week als een zombie door het leven ga. En hoewel ik de afgelopen week best een aantal leuke dingen heb ondernomen is er één ding dat ik maar niet uit mijn hoofd kan zetten: het is uit. We hadden nog maar twee maanden, een zomer vol dagelijkse liefde, waardoor de tijd veel langer leek. Maar toen vond hij het nodig om niet meer van mij te houden. Ik heb op alle mogelijke plekken al een traantje gelaten en de vraag ‘hoe is het met je’ is dé dooddoener om me nog harder aan het huilen te maken. Want ik, ik hield (of houd?) nog wel van hem. Maar nu moet ik hem loslaten. En daar ben ik zo verschrikkelijk slecht in. De goedbedoelde adviezen van vriendinnen vliegen me om de oren, maar gaan vooralsnog allemaal langs mij heen. Natuurlijk weet ik dat er nog zat andere (leuke) jongens zijn. Natuurlijk weet ik dat de wereld nu niet eindigt. Maar zo voelt het nu even wel.
Ik ben gewoon zo verschrikkelijk bang om alleen over te blijven. Terwijl mijn vriendinnen zijn gaan samenwonen, één van hen zelfs trouwplannen heeft en er steeds meer langetermijnplannen worden gemaakt, ben ik steeds de mislukkeling (zo voelt het tenminste) van het stel. Ik krijg dan te horen dat het leven met een relatie ook zijn negatieve kanten heeft. Maar ik ben gewoon niet gemaakt om alleen te zijn. Wanneer komt mijn echte prins op het witte paard mij nu eens redden? Ik ben er klaar voor.
22 reacties on “He makes me cry…”