Ik loop er al weken mee rond. Een bericht op mijn web-log over hém. Ik wou dat ik nog vijf jaar jonger was en ik me nog helemaal niet druk maakte over jongens. Dat ik braaf mijn huiswerk aan het maken was, in plaats van me druk te maken hoe het met mijn leven verder moet zonder hém. Dat ik ’s nachts niet aan het huilen ben en dat ik me alsmaar voorhoud dat ik opgelucht moet zijn. Oké, ik ben opgelucht. Maar wat ik zo graag wil, is die ene tegenkomen, die ene die in mijn leven blijft. Die ene die onvoorwaardelijk van me houd, die me begrijpt, waarmee ik lol kan hebben maar ook serieuse gesprekken. Die ene die net zo gek kan zijn als ik. Waarmee ik kan kibbelen over onnozele dingen, waarmee ik gewoon samen kan zijn. Dat mijn toekomst tenminste voor een klein stukje is vastgelegd. Als ik mijn vriendinnen dan zie, die al eeuwen gelukkig samen zijn met hun vriendjes voel ik me zo, leeg. Misschien ook wel minderwaardig. Dat zij straks samen gaan wonen, gaan trouwen, kinderen krijgen, opa en oma worden en vooral gelukkig zijn. Ik ben gewoon doodsbang dat ik alleen overblijf. Misschien wel zo bang, dat ik me daarom te veel aan hem hecht. Terwijl ik weet dat hij slecht voor me is. Dat ik hem moet vergeten. Dat ik beter verdien. Maar weet je wat het is, hetgeen wat ik dagelijks verkondig als het gesprek weer eens over het mannelijk geslacht gaat, jongens zijn gewoon stom.. Maar net als de computer, kan ik toch niet zonder ze.
Geen idee wat jij nu aan deze log hebt, maar het lucht wel op weet je..