R.: "Hij heeft maximaal nog maar 11 maanden te leven.."
Ik: "En mijn neefje nog maar een paar maanden.."
Ik heb R. aan de telefoon. Hij vertelt dat een kennis is opgegeven door de artsen. De kanker is te veel uitgezaaid en ze kunnen niets meer voor hem doen. En mijn neefje? Hij is nog maar vijf. Pasgeleden was hij ineens niet lekker, na onderzoek bleek dat hij kanker heeft in zijn hersenstam. Een plek waar ze niet kunnen opereren, omdat het dé plek is waar alle zenuwen bij elkaar komen.
Je denkt altijd dat het iemand anders gebeurd. Niet in jou directe omgeving. En dan bam, ineens krijg je een klap in je gezicht. Je voelt je zo machteloos, zo hopeloos. Hij is nog zó jong! Ik vind het heel moeilijk om hier een logje over te schrijven. Ik typ en druk weer op backspace. Mijn tante doet het beter, zij houdt een web-log over hem bij, klik. De wereld is oneerlijk en wreed. Mijn moeder maakte eens een foto van drie paar sandalen. Keurig op een rijtje gesorteerd op de trap. Twee paar van mijn tweelingneefjes, het andere paar van hun jongere broertje. En straks? Straks staan er ineens nog maar twee paar sandalen.
Een klein woordje
Met zo’n groot effect
Een stom woordje
Doet je huilen van schrik
Een woordje
Van 6 letters groot
Voor de één een scheldwoord
Voor de ander de dood…