Soms ben je zo in iemand teleurgesteld dat het nooit meer goedkomt. Eerst heb je er nog vertrouwen in, ooit komt er een dag dat alles weer als het oude is. Even later volgt er een tijd dat je erg verdrietig bent. Je wilt dat het goedkomt, maar je kunt er niets aan doen. Het lijkt uit je handen te glippen, je hebt geen houvast. Je weet dat je diegene kwijtraakt. Als je soms eens wat over die persoon hoort maakt dat je verdrietig maar ook boos. Tot het verdriet totaal overgaat in boosheid. Je maakt je al kwader en kwader. Je snapt niet waarom je een tijdje terug nog energie in die persoon stak. Nu zie je in dat het zonde van je tijd was (en een stomme fout). Je gedachten kloppen niet meer, je raakt verward maar er is ook een groot deel erg duidelijk geworden. Het komt nooit meer goed. Nooit meer lol hebben samen, samen lachen, huilen, praten en gek doen. Nooit meer samen met die persoon zijn. Het maakt je boos en ook machteloos. Terugdenken aan die fijne tijd kun je bijna niet meer. Was die tijd er wel echt? Ja in een ver verleden, toen alles op roze wolkjes liep. In die tijd had je nooit gedacht dat je die persoon ooit ging haten. Nu weet ik wel beter. Jou hoef ik niet meer..