Films waarin vrolijk huppelende meisjes hun huppelpasjes soms inruilden voor een ritje op een lowrider met sliertjes aan de handvaten en soms een extra persoon meeslepend op het wiebelende stuur. Die films maakten me op jonge leeftijd (want ik ben ook al zó oud..) verlieft op die fietsen. Helaas was er in die tijd nog geen Internet en maakte ik nog geen uitstapjes naar de grote stad. Maar, hoe vaak kun je dit wel niet noemen, leve het digitale tijdperk! Kwijlen bij het zien van een lowrider exemplaar doe ik maar al te gráág!
Een bezoekje aan de Paul Frank store te Amsterdam staat dat ook nog fris in mijn geheugen. Badend in het goudgele licht, sprankelende muziek op de achtergrond en het gevoel dat ik het lootje zou gaan leggen. Want daar stond een échte Lowrider. Ik liep er langzaam op af, durfde de fiets bijna niet aan te raken en snakte naar adem. Daar, daar stond gewoon míjn fiets.
En nog steeds, als ik langs een fietswinkel loop, daar de lowriders zie staan, raak ik helemaal hoteldebotel. Mijn kinderen, die krijgen later zeker zo’n fiets. En als ik over een tijdje misschien ruim in het geld zit, wil ik er voor mezelf ook wel eentje kopen, en dan het liefst het hippie exemplaar met pomponnetjes aan de handvaten en een rieten mandje zoals hieronder! The lowrider ís hot ’n sexy!
