De negentienjarige Engelse Sarah Forsyth werkt op een crèche in een provinciestadje. Op een dag ziet ze een advertentie: leidsters gezocht voor kinderdagverblijf in amsterdam. Ze is wel toe aan wat avontuur en reageert onmiddellijk. Na een serieuze sollicitatieprocedure wordt ze aangenomen. Het lijkt wel een droom. Die droom verandert in een nachtmerrie op het moment dat Sarah op Schiphol aankomt. De mensen die haar ophalen duwen haar in een auto, nemen onder bedreiging haar paspoort af en rijden regelrecht naar de Amsterdamse Wallen. Daar wordt ze zonder pardon achter het raam gezet. Haar ontvoerders laten er geen misverstand over bestaan: als ze probeert te ontsnappen, zal dat haar dood worden. Anderhalf jaar lang ondergaat Sarah de meest vreselijke vernederingen, tot ze uiteindelijk dankzij puur geluk een onbewaakt ogenblik vindt om te ontsnappen.
Een week nadat ik dit indrukwekkende verhaal heb gelezen, komt het nieuws naar buiten dat vrouwenhandelaar Saban Baran voortvluchtig is. Natuurlijk zit hij inmiddels veilig in zijn thuisland Turkije. Belachelijk. Sarah Forsyth – de schrijfster van Mijn leven in de hel – zou één van zijn slachtoffers geweest kunnen zijn. Het leven (of bestaan) van deze vrouw is totaal verwoest. En niet alleen door de pooiers op de Wallen. Het begon al op driejarige leeftijd, toen haar vader haar begon te misbruiken. Hoeveel kan één persoon hebben? Ik weet zeker dat Sarah een hele sterke vrouw moet zijn.
Ik kan niet anders dan de link leggen met het boek van Maria Mosterd, vermenigvuldig dit met vijf en je komt misschien in de buurt wat Sarah heeft meegemaakt. Maar het verschil is dat ik mij kapot erger aan de schrijfstijl van mevrouw Mosterd, en dan de geldklopperij (Mama schrijft een boek, we klagen de school en én schrijft zelf een vervolg). Daarentegen was ik van het begin tot het eind geboeid door het indrukwekkende levensverhaal van Sarah. Het liefst zou ik nu de Wallen op willen rennen om die meisjes te redden. En ik besef me maar al te goed dat wij het helemaal zo slecht nog niet hebben.
25 reacties on “Leestip: Mijn leven in de hel”