“Most of you didn’t have a clue what they bought a ticket for. Thanks for being here anyway,” scandeerde Tom Smith afgelopen maandag door de grote zaal van Paradiso. Terwijl de meeste kaaskoppen Sinterklaas vierden, zat ik deze avond weg te zwijmelen bij het kerstconcert van Smith & Burrows.
Kerst op Sinterklaasavond
Vriendjelief en ik waren door onze reis naar Londen toch al niet in opperbeste Sinterklaasstemming, doordat we begin november (!) onze ogen uitkeken naar de kerstverlichting, rendieren en glitterpakjes. Om dat feestje compleet te maken, zaten we op 5 december niet rond de open haard voor pakjesavond, maar doken in plaats daarvan de sfeervol aangeklede poptempel van Amsterdam in. De stoelen stonden daar al voor ons klaar. In eerste instantie een vreemde gewaarwording, want ik had bij een concert nog nooit op een stoel gezeten.
Kneuterige saamhorigheid
Ergens op een mooie lentedag in mei besloten Tom Smith (Editors) en Andy Burrows (ex-Razorlight, We Are Scientists) de handen ineen te slaan. Hun bindende factor: saamhorigheid. En wat is er nu saamhoriger dan het zalig Kerstfeest?
De eerste keer
Nu moet ik je bekennen dat het sowieso niet verrassend is dit ik hun album de rest van de maand grijs ga draaien. Al is het alleen al om sentimentele herinneringen op te halen, te beginnen bij juni 2006. Toen ik vriendinnetje Elma meenam naar Pinkpop en we in een loos moment toevalligerwijs vooraan kwamen te staan bij (de toen voor ons nog onbekende band) Editors. Ik was op slag verliefd op gitarist Chris Urbanowicz, terwijl Elma kwijlend naar zanger Tommie keek.
No Sound But The Wind
Vanaf dat moment waren wij fans van het eerste uur. Was Editors in Nederland? Dan waren wij er ook. En soms had ik de eer om ze ook nog op Rock Werchter te zien. Daar beleefde ik tijdens het optreden van Editors tevens mijn favoriete festivalmoment. Dit nummer kan mij echt aan het huilen maken. Van geluk dan he, niet van verdriet.
I Can’t Stop This Feeling I’ve Got
En dan Razorlight. Waar Andy Burrows ooit de hit America voor schreef. Wat mij van hun optreden op Pinkpop 2007 echter het meest is bijgebleven, is de witte (te) strakke skinnyjeans van leadzanger Johnny Borrell. Daarnaast heb ik bij mijn gastoptreden de single Wire to Wire eens moeten beoordelen bij een proefopname van Top of Flop. En We Are Scientists? Deze band heb ik eens mogen beschouwen als voorprogramma.
(Blog)inspiratie
Je begrijpt, Smith & Burrows zijn door mijn muzikale leven verweven en zorgen tevens voor een véél te lange blog. Een normale maandagavond werd door hen omgetoverd tot een magische kerstnacht. Beginnend met hun akoestische versie van Wonderful Life. Kippenvel. En zo ging het eigenlijk de hele avond door. Met covers van Editors (Papillon, The Weight Of The World en favoriet No Sound But The Wind) en Razorlight (America, Before I Fall To Pieces) en REM (Half A World Away).
Funny Looking Angels
Met sommige nummers had ik keihard willen meebléren, maar dat leek me bij zo’n intieme setting niet bepaald gepast. Zéker niet toen we bij de nummers van hun album Funny Looking Angels aangekomen waren. Ik en mijn valse gezang, dat zou gewoonweg doodzonde zijn. Daarom liet ik mij – net als de rest van de zaal – meevoeren op nummers als As The Snowflakes Fall, Funny Looking Angels en de single When The Thames Froze, met gelukkig een laag, héél laag Mariah All I Want For You Is Christmas Carey-gehalte. Jawel, deze nummers zouden het zelfs goed doen op een mooie lentedag in mei…