Het is alweer een week geleden dat we thuis kwamen van Rock Werchter. De verdere week sleepte ik mijzelf naar stage, leefde ik als een zombie en kon ik alleen maar terugdenken aan een geweldig geslaagd weekend. Mijn eerste keer Rock Werchter was in 2005. Waarin vriendinnetje S. haar huidige vriendje leerde kennen, dit jaar is dat haar aanstaande man. Vriendinnetje R. en ik kijken ontzettend uit om een mooie jurk te kunnen shoppen, maar aangezien het feest nog even duurt, zweetten we eerst liters water uit onze poriën op de – naar mijn idee – warmste dagen van het jaar.
Donderdag 2 juli 2009
Vorige week woensdag arriveerde C. net voor etenstijd bij mij thuis. Na een gezond avondmaal – die we de komende dagen niet meer zouden krijgen – maakten we nog snel een paar cd’s voor in de auto en doken we ons bedje in om nog wat te slapen. De wekker ging – zoals ieder jaar – weer veel te vroeg. Kwart over drie ’s nachts waren we op ons verzamelpunt in Hunnebedland en toen iedereen fris en fruitig nog een kop koffie naar binnen had gegooid, kon de reis van het hoge Noorden naar België beginnen.
De vorige keer dat ik zo’n stuk had gereden was van thuis – via Arnhem – naar Pinkpop. Dit keer moesten we nog iets verder, maar was de route juist gemakkelijker. Dat dácht ik tenminste, tot ik bij Antwerpen de andere auto’s uit het oog verloor en het mij begon te dagen dat ze vast de afslag hadden genomen, belde C. snel naar S. en ik probeerde zo snel mogelijk te keren. En met mijn – juiste – rijstijl, stonden we uiteindelijk toch nog bij de rest van de groep geparkeerd.
We stonden dit jaar op camping A4. Vlakbij de auto’s en ongeveer tien minuten lopen naar het festivalterrein. Een rustige camping zonder douches, maar mét dixies. Ik vind dat het tijd wordt om op Rock Werchter van die leuke containers neer te zetten. Das pas luxe! Maar goed, dit jaar was het dus weer even afzien als we naar de wc’s moesten, wat niet veel gebeurde aangezien alles er toch wel werd uitgezweet. Toen de tenten stonden en de partytenten ons de nodige schaduw gaven, was het wachten geblazen tot de eerste band van start zou gaan. We vulden onze tijd met rusten, water- en ballonnengevechten, muziek luisteren en kletsen. Ondertussen werden er een aantal strategieën bedacht om de drank mee het festivalterrein op te krijgen.
Toen het eindelijk zover was om de benen weer eens te strekken, kwamen we bij een overvolle ingang aan. Gelukkig zorgde de brandweer voor verkoeling en werden er bekertjes water uitgedeeld. Bewapend met zonnebrillen, petten en zonnebrand moesten we deze dag wel doorkomen. Eagles of death metal hadden we al gemist en door de ellenlange rij, vingen we alleen een glimp op van Lily Allen. De Dave Matthews Band klonk wel aardig, maar duurde mij eigenlijk veel te lang. C. wilde ondertussen graag een meeting met haar andere maatjes en zo kwam het dat we bij Placebo aardig vooraan stonden. Ik snap nog steeds het doel niet van die verschrikkelijk lelijke staart van zanger Brian Molko, want met een hippe kort geknipte coupe is hij echt heel erg sexy.
Oasis volgde ik van een afstand, terwijl C. en M. de pit in sprongen. Liam Gallagher hield de gehele show zijn parka aan, traumatisch voor alle meedeinende en hossende mensen, die de hele dag gutsend het zweet van zich af hadden gegooid. Gelukkig was de zon nu achter de bomen verdwenen en konden we weer een beetje normaal ademhalen. En toen was het eindelijk tijd voor de afluister van vandaag: the Prodidy. Ik miste mijn vriendinnetje E. wel een beetje om mee te rocken, het is tenslotte toch ‘onze’ band. Maar we hebben heerlijk gesmashed, gefirestarted en geomend. Toen was het toch echt tijd om de tent weer op te zoeken en eindelijk weer eens wat te slapen na ruim een etmaal rond te hebben gewaggeld.
Vrijdag 3 juli 2009
Nadat we onze tent uit kwamen zwemmen van het zweet, was het tijd voor een verfrissende wasbeurt bij de altijd hygiënische en comfortabele wasbakken. Just Jack mocht deze dag openen op het hoofdpodium, maar deze artiest hebben we (helaas?) gemist. We maken het goed door onze ogen eens goed te openen bij de White Lies. Hoe zo’n jochie, zo’n dijk van een stem kan hebben, is me nog steeds een raadsel. Het optreden van Amy MacDonald was hetzelfde als op Lowlands vorig jaar. Ze had dit keer alleen geblondeerd haar, het geluid was dit keer veel beter en we stonden wat dichter bij het podium. Toen ze een cover van the Killers ging spelen, kreeg ik al de kriebels, want later die avond zouden de Brightside mannen zelf het podium bestormen. Maar voor het zover was keken we eerst van een afstandje naar Elbow en gingen C., M. en ik het voorste vak weer in, dit keer goed bewapend met flessen water om de komende uren te overleven.
Tijdens Bloc Party hadden we al voortreffelijk uitzicht op het podium. We stonden misschien iets te veel voor de boxen. Zodat ik soms toch echt mijn vingers in mijn oren moest stoppen. Rocken deed Bloc Party dus zeker wel. En wat heeft die zanger een schattige lach! Het is echt de meest sexy neger die ik ken, en dan ook nog eens eentje die zo goed kan zingen! En om nog even door te zwijmelen was het na Bloc Party tijd voor the Killers. We hadden onszelf al iets meer naar het midden verplaatst, zodat het geluid dit keer beter aan te horen was. C. en ik kunnen als groupies natuurlijk alle nummers meezingen en dat deden we dan ook graag. Dat mijn batterij tijdens het concert in de HMH leeg was, kon ik nu weer goedmaken door een aantal fijne kiekjes te nemen van meneer Brandon Flowers.
Na the Killers werd er weer water uitgedeeld aan de uitgedroogde (en fanatieke) mensen. Ik had nooit gedacht dat we tijdens de slotact zo goed zouden staan. We stonden zó dicht bij Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman en Will Champion, eigenlijk was het gewoon eng. En het optreden van Coldplay? Daar zijn gewoon geen woorden voor. Ik vond het verschrikkelijk gaaf, kneep een aantal keren in C. haar arm, ik zat op een roze wolk en het duurt nog wel even voor ik daar vanaf ben. Ondertussen kijk ik ontzettend uit naar hun optreden in het Goffertpark in september, want daar ben ik natuurlijk ook bij. Het enige nadeel aan het einde van deze dag: ik had ontzettend pijnlijke voeten!
Zaterdag 4 juli 2009
De temperatuur is vandaag een paar graden gezakt, maar nog steeds niet aangenaam genoeg om in de volle zon te vertoeven. C. en ik begonnen deze dag voor de verandering in de tent voor een optreden van Regina Spektor. Daarna snel terug naar het hoofdpodium voor keiharde metal rapcore band Limp Bizkit. Fred Durst met zijn eeuwige rode petje, de songteksten met het eeuwige ‘fuck’ en de eeuwige ‘our generation’ band zijn terug van weggeweest. Na deze heavy shit was het tijd voor een dutje in de schaduw. Achter ons klonken de deuntjes van Franz Ferdinand, een band die ik al te vaak heb gezien en dus niet echt zal missen. Na onze powernap doken we de tent weer in voor een optreden van Katy Perry. Wat een geweldig grappig kind is dat, en ze kan nog aardig zingen ook. Was ze geen zangeres, dan zou ze altijd nog comédienne kunnen worden.
Toen Katy Perry haar kunsten had vertoond, probeerden we – na een tevergeefse poging – vooraan te staan. Dat werd Kings of Leon bekijken van een aantal meters verder. Hoewel ze een retegoede cd hebben gemaakt, viel het optreden nogal tegen. Het leek een routinematige klus, waar ze niet van konden genieten. Natuurlijk zongen we wel keihard mee met ‘Sexy on Fire’. Deze dag werd afgesloten door 2 Mandy DJ’s. Maar probeer jij nog maar eens te hossen als je al drie dagen achtereenvolgens op je All Stars rondzwalkt, het werd een hopeloze zaak. En zo kwam het dat we uitgeput onze tent indoken voor een laatste dag rocken.
Zondag 5 juli 2009
Deze nog iets koelere dag begon voor C. en mij met een optreden van de Jeugd van Tegenwoordig. Wat zijn alcohol- en cocaïneverslaafde mannen toch hilarisch. De Belgen schreeuwden ‘Watskeburt’ keihard mee, terwijl wij alweer uit onze ‘Hollereer’-periode zijn en meebleren met ‘Buma in me zak’. Van deze hoogwaardige teksten word ik altijd een beetje depressief. En toen gebeurde er ergens tussen het optreden van de Jeugd van Tegenwoordig en Black Eyed Peas een wonder: het begon te regenen. In eerste instantie waren we dolblij met deze vrolijk natte spetters, we dansten en joelden, maar na een paar minuten werd het toch wel vervelend. Gelukkig had ik mijn poncho nog steeds in mijn tas zitten, die kwam dus alsnog goed van pas. Dat ik vandaag op mijn slippertjes rondliep, was een minder geslaagd idee. Na mijn tweede wafel dit weekend (normaal eet ik er twee in een uur), liepen we naar het hoofdpodium om Black Eyed Peas flink af te zien gaan. Ergens halverwege werd er een soort Michael Jackson remix gedraaid, hartstikke leuk, maar op Rock Werchter even niet. Ze hadden veel meer bekende nummers kunnen spelen, maar helaas bleef het bij wat gebrabbel hier en daar.
Wat dan wel weer een goed idee was: we stonden al dichtbij de poortjes voor het voorste vak, dus voor de opvolger van Black Eyed Peas hadden we zeer goede plaatsen bemachtigd. En wat was ik blij dat we daar stonden. De Kaiser Chiefs rockten weer als vanouds. Ricky Wilson heeft een nieuwe look, maar stapte nog steeds heftig over het podium (en het publiek). Nadat ik deze band alweer vijf keer live heb gezien, durf ik nog steeds te zeggen: “Oh my God, I can’t believe it!” De één na laatste band van dit weekend was Nine Inch Nails, maar eigenlijk waren we alleen nog maar aan het wachten op de afsluiter: Metallica. Bij mijn favoriet op dit moment ‘All Nightmare Long’ ben ik even flink uit mijn dak gegaan en we zongen natuurlijk uit volle borst mee met de klassieker ‘Nothing Else Matters’. En na het afsluitende vuurwerk, was het weekend dan toch echt voorbij. We bleven dan nog wel een nachtje op de camping en hebben geen oog dicht gedaan, met de lange terugweg zal ik jullie niet vermoeien. Ik zeg: op naar Lowlands!
14 reacties on “Rock Werchter 2009”