Rock Werchter 2010

Ruim een maand geleden vond hét festival van het jaar plaats. Deze editie waren mijn vriendinnetje Claudia en vriendje Oscar er ook bij. Ik ben hen (en jou) natuurlijk een verslag verschuldigd van vier dagen lang rocken, branden in de zon en chillen onder de partytent.

Donderdag – 1 juli 2010
Traditiegetrouw gaat de wekker al om 2.30 uur, een verschrikkelijke tijd om op te staan, maar noodzakelijk om met een groep van zo’n 30 man bij elkaar op de camping te staan. We reizen af naar ons meetingpoint in hunnebedland en wrijven de laatste slaap uit onze ogen. Na een warm bekertje thee (of koffie) zijn we (voor zover dat kan op dit tijdstip) klaar voor de reis richting België. Na een tussenstop in Utrecht rijden we aan één stuk door richting Werchter.

Zodra we van de snelweg af zijn, staan we echter al snel in de file. Een file die uiteindelijk vijf (!) uur duurde. Gelukkig stond er nog een briesje wind die zorgde voor de nodige verkoeling en wisselden we het filerijden af. Zo kwamen we stapje voor stapje dichter bij het festivalterrein. Ondertussen kletsen we wat, liepen we heen en weer tussen de auto’s, en kwam ik tot de ontdekking dat vriendinnetje Robin maar een aantal auto’s van ons verwijderd was.

Toen we eindelijk het parkeerweiland in zicht kregen, waren we zo gaar als een varkentje en hadden we graag door de koele modder gerold. (Helaas?) moesten we onze tent opzetten op het verdorde gras en in de brandende zon. Maar wat waren we uiteindelijk blij toen het werk erop zat en we verkoeling konden zoeken onder de partytenten. Onze helden. Door de hitte waren we uiteindelijk later dan gepland op het festivalterrein, waar we ons nieuwe festivalbandje konden bewonderen. Of er nog meer verwondering was? Daarvoor verwijs ik je door naar Claudia (dit was haar festivalvuurdoop!) of Oscar (fervent Sziget-ganger).

Voor ons begon het muziekfestijn met Skunk Anansie, Phoenix en Stereophonics. Ik moet bekennen dat ik deze bands vooral in een roes heb beleeft (die hitte!). Maar toen was daar om 22.20 uur een hoogtepunt, verzorgt door de beste live band ter wereld: Muse. Dit keer niet zo groots uitgepakt als in Ahoy of het Goffertpark, maar toch echt de moeite waard om bij de springen en te feesten. Ik houd van die band. En ik houd van de stem van Matthew Bellamy, de riffs van Christopher Wolstenholme en de drumsolo’s van Dominic Howard. Je zou zeggen dat we deze feestelijke stemming wel door konden zetten tijdens het laatste optreden van Faithless, maar onze lichaampjes vonden het mooi geweest voor vandaag. We waren dan ook al 24 uur wakker en konden wel een powernap gebruiken.

Vrijdag 2 juli 2010
Terwijl de ene helft van de groep voetbal ging kijken in een hotel (Nederland – Brazilië), bleven wij hangen op het festivalterrein om te genieten van de oranje-harige Paramore zangeres Hayley Williams. En tijdens het pootjebaden in ons meegenomen zwembadje konden we uiteindelijk juichen: Nederland had Brazilië ingemaakt. Maar of de Belgen daar blij mee waren? Voor ons kon dat de pret niet bedrukken. En ik zag 30 seconds to mars vervolgens graag ten onder gaan, vooral frontman Jared Leto, met zijn geblondeerde hanenkam. Voor mij was dit een extra feestelijk moment: aangezien vriendjelief nu ook volledig op ze is afgeknapt. Dank u Rock Werchter.

Na deze regelrechte aanfluiting kon ik genieten van ‘mijn baby’s’: Editors. Wat tevens prachtig beeldmateriaal opleverde voor Canvas: het publiek ging compleet uit zijn dak door een gepassioneerde meezingende fan. Dit leverde in combinatie met het nummer No Sound Like the Wind (Twilight!) een aantal regelrechte kippenvelmomenten op. En de performance van Editors, deed mij alweer smachten naar een volgend concert van deze band.

De volgende band op het schema was tevens ook de laatste van deze dag: Green Day. Die good old rockers mogen dan steeds ouder worden, een goed feestje bouwen kunnen zij nog steeds. Verschillende fans betraden het podium om te zingen, te dansen of met een gitaar van het podium te lopen. Wij keken van een afstand(je) toe en hosten fanatiek mee, for old time’s sake.

Zaterdag 3 juli 2010
Zoals iedere morgen begonnen we ook deze ochtend met een broodje gezond en een beker melk. Verscholen onder de partytenten genoten we van de schaduw, de rode wodka en comfortabele campingstoeltjes. En óf de partytenten van alle gemakken zijn voorzien: tijdens een flinke regenbui vandaag bleven wij kurkdroog!
Uiteindelijk waren we pas aan het eind van de middag op het festivalterrein. En daar stond een stevig (opgemaakte) Beth Ditto, zangeres van Gossip. Naar mijn idee lijkt ze iedere maand/jaar (doorhalen wat niet van toepassing is) dikker. En of dit nu haar performance bevordert? Ik denk het niet. Gelukkig zijn de nummers nog best vermakelijk en de uitgelopen make-up van mevrouw Ditto trouwens ook.

De enige keer dat je ons dit jaar bij het Pyramid Marquee podium kon vinden, was tijdens Florence and the Machine. Deze band stond hoog op mijn verlanglijstje. En ze maakten mijn verwachtingen meer dan weer. Wát een optreden, wát een feest en wát een topwijf is Florence Welch. We genoten met volle teugen en het debuutalbum Lungs zou weleens kans kunnen maken om ‘mijn cd van het jaar’ te worden. Hoe heb ik haar in hemelsnaam op kunnen missen op Lowlands vorig jaar? Het antwoord: Bloc Party…

Vervolgens was het aan P!nk om haar (festival)ding te doen. Het podium werd omgetoverd tot een waar Funhouse walhalla, de nodige attributen werden het podium opgetild en P!nk zelf werd (succesvol) van het podium áfgetild. Ze zweefde en rende in een bal over het publiek en liet de wachtende diehard Rammstein fans vooraan genieten van een paar klassiekers, dat door iedereen uit volle borst werd meegezongen. Ik vind P!nk echt een hele fijne dame en ga graag naar haar concerten. Maar vond haar op Rock Werchter (en zeker voorafgaand aan Rammstein) toch een beetje misplaatst.

Iets waar je mij zeker niet midden in de nacht wakker voor hoeft te houden is Rammstein. Ik vind het gewoonweg eng. En hoewel ik een aantal jaar geleden op Rock Werchter enkele meters van the butcher verwijderd was, hield ik het nu op veilige afstand. Duits. Nee, dat is nu niet bepaald mijn ding. Het is daarentegen wel een fascinerende show, waarbij het vuur je om de oren vliegt. Met een warm – doch ietwat raar – hart zochten we vervolgens onze luchtbedden op.

Zondag 4 juli 2010
De dag begon vandaag met Alice in Chains (de zon, het ontbijt en het chillen onder de partytenten niet meegerekend). De nodige souvenirs werden vandaag gekocht en Vampire Weekend schijnt een vermakelijke show weggeven te hebben. Ik kan mij hier echter weinig van herinneren. Mijn enige heldere moment was bij het nummer A-Punk. Vervolgens kregen we een combinatie van Foo Fighters, Nirvana, Queens of the Stone Age en Led Zappelin voorgeschoteld, gegoten in de band Them Crooked Vultures. Dit keer kende ik meer nummers dan bij hun verrassingsopstreden op Lowlands vorig jaar. En Dave Grohl blijft – vind ik – een fascinerende man.

Na Arcade Fire was het alweer tijd voor de allerlaatste band van die weekend: Pearl Jam. Een afsluiter waar ik meer dan tevreden mee was. De mannen hebben inmiddels dertien albums op hun naam staan en daarvan hoort het laatste album – Backspacer – zeker bij mijn favorieten. Als Eddie Vedder nu ook nog eens een bezoekje brengt aan de kapper, ben ik helemaal tevreden.

Maandag 5 juli 2010
Inpakken en wegwezen. Heerlijk douchen en nagenieten van al het beeldmateriaal.