We moeten er weer een jaar op teren. De geweldige optredens, de geweldige sfeer en de geweldige line-up staan in ons geheugen gegrift. En hoewel ik het dit jaar zonder de Hunnebedders moest doen, heb ik de tijd van mijn leven gehad, draag ik met trots weer een extra festivalbandje om mijn pols en had ik na een week alweer zin in volgend jaar. Ja, het Rock Werchter virus heeft mij al acht jaar goed te pakken. En daarom wil ik je nu veel, heel veel foto’s laten zien van het festival van ’t jaar!
De reis ging voorspoeding, de tenten staan en dus is het tijd om creatief te kokkerellen.
Het Camping XL feestje op woensdagavond.
Groetjes uit onze achtertuin!
Donderdag 28 juni 2012
De eerste festivaldag stond in het teken van Metric, Within Temptation, Blink-182, Justice, Kraantje Pappie, Skrillex, Garbage, Selah Sue en The Kooks.
De Canadese band Metric mocht voor ons de spits afbijten in The Barn. En dat op het net geopende, nieuwe podium van Rock Werchter. Met hun eclectische mix van new wave en electropop was dit een goede start om de dag (of het festival) mee te beginnen. Vervolgens pakken we een stukje mee van Kraantje Pappie in de Pyramid Marquee, deze tent is echter veel te klein (en dat blijft bij ieder optreden zo) en van een afstand kijken we hoe ‘onze trots’ het Vlaamse publiek probeert in te pakken. Vervolgens was het de beurt aan good old Within Temptation om op het hoofdpodium te laten zien wat ze in huis hebben. En dat zijn anno 2012 heel veel bekende hits en zangeres Sharon in een lelijke jurk.
En dan hebben we Blink-182. Jeugdsentiment. Wie kan All The Small Things niet meedromen? En wie kent Travis Barker niet? Ik houd het echter al snel voor gezien, omdat ik veel liever Garbage wil aanschouwen. Deze band ontdekte ik in 2005 op ditzelfde festival. Good memories. En daar kreeg ik nu weer een aantal mooie bij. Vervolgens bleven we in de buurt van The Barn hangen. Omdat Selah Sue en The Kooks daar opeenvolgend op het podium zouden staan. Natuurlijk met veel furore. Selah Sue is gewoon cool. En The Kooks bleken weer cóól te zíjn. De eerste festivaldag sloten we af met een feestje tijdens Skrillex en Justice.
De meisjes. Klaar voor het eerste optreden.
Voor ’t eerst een derde podium: The Barn.
Het eerste optreden: Metric.
Metric.
De Pyramid Marquee was zoals altijd te klein…
Dus vertel op, wat valt er daar te zien?
Het is Kraantje Pappie!
Besties!
All Stars.
Within Temptation.
Genieten van het kleine beetje schaduw.
En we waren niet de enige…
Chillen in het nog groene gras.
Voor je het weet zie je alles door een Jupiler bril.
Ik geloof dat ik heel nodig moest plassen!
Oh yes, we do! Blink-182.
Blink-182.
Samen (aardappel)snacken (en behoorlijk bijgekleurd).
De picknickplek.
Garbage.
Lollypoppen in The Barn voordat The Kooks begint.
The Kooks.
En deze gezichtjes zijn het resultaat ná het optreden van The Kooks.
Selah Sue.
Elbow bekijken van een afstandje (want voor je het weet val je in slaap!).
Justice. Altijd goed voor het slapengaan.
Vrijdag 29 juni 2012
De tweede dag bekeken we de optredens van Miles Kane, Wiz Khalifa, Katzenjammer, Gossip, The Temper Trap, Jack White, Pearl Jam en Deadmau5.
We begonnen de festivaldag met Miles Kane. Of eigenlijk met het bestellen van een Slush Puppy én Miles Kane. Miles, de onbekende ster die iedereen eigenlijk al kent van The Last Shadow Puppets. Met zijn solocarrière is hij nu hard op weg om ieders hart te stelen. Bij mij deed hij dat al toen ik hem jaren geleden zag als frontman van The Rascals.
Na een korte blik op Wiz Khalifa met een hoog Black & Yellow-gehalte, doken we The Barn weer in voor Katzenjammer. De onstuimige Noorse meiden gaven een optreden waar je U tegen zegt. Het was voor mij dé grote verrassing van Rock Werchter dit jaar en tevens één van de hoogtepunten. De dames dragen opvallende retrojurken en mengen folkloristische muziek uit het hoge, hoge Noorden met country en pop. Ze bespelen elk minstens vijf instrumenten en schuwen de balalaika, het glockenspiel, de mandoline en de ukelele niet.
Als er iemand niet sexy is, dan is het wel de zangers van Gossip, maar Beth Ditto heeft wél een dijk van een stem. Dus wat doe je tijdens een optreden? Je verstopt je achter een heel lang iemand, zodat je het podium niet kunt zien, verstopt je in een dixie of bent te druk met dansen. En dan? Dan is de muziek aardig te behappen.
Vervolgens mocht Jack White zich met een solo bewijzen en bouwde The Temper Trap een feestje in de tent. Maar het echte festijn begon toen Pearl Jam op het hoofdpodium tevoorschijn kwam. Een gegarandeerd succes, waardoor we met energie voor tien wild dansten op de afsluiter van de avond; Deadmau5. En toen we onze ogen sloten, droomde ik natuurlijk over Eddie Vedder…
Ochtenvermaak. Wie gaat er winnen?
Stelletje stiekeme alcoholisten!
Potje voetballen.
Begin de festivaldag met een Slush Puppy.
De festivalweide.
Goedemiddááág!
Miles Kane
The Barn. Again.
De liefste.
Kusje voor de liefste.
Een geweldig optreden van Katzenjammer.
Die dames rocken!
Watermeloen.
The Temper Trap.
Met z´n allen.
Wat een hele leuke foto had kunnen worden…
Gossip.
Having a really good time!
Jack White.
Dixies tijdens een romantische zonsondergang.
Sfeerimpressie.
Mensen. Zo ver het oog reikt.
Put your hand up!
Pearl Jam.
Pearl Jam.
Feestje bouwen met Yvette tijdens Pearl Jam.
Pearl Jam makes us happy…
REALLY happy.
Deadmau5.
Truste!
Zaterdag 30 juni 2012
Deze festivaldag stond in het teken van Michael Kiwanuka, Noah and the Whale, Wolfmother, Kasabian, Mumford and Sons, The XX, Editors en Chase & Status.
Michael Kiwawie? Michael Kiwanuka dus. De rijzende ster uit Londen van Oegandese afkomst, die ons bij het wakker worden verblijde met zijn relaxte muziek. Vervolgens mochten zijn stadsgenoten, de folkrockgroep Noah and the Whale, het podium in The Barn betreden om hun romantische en dromerige nummers te spelen. Allemaal leuk en aardig, maar bij Wolfmother werden we uiteindelijk dus pas echt wakker. En oh, wat zou ik graag in het haar van die zanger willen kroelen!
Terwijl iedereen Ben Howard in de veel te kleine tent wilde zien, ging ik samen met vriendinnetje R. naar Kasabian kijken. Even hard rocken, soms ben ik daar gewoon aan toe. Maar natuurlijk kan ik ook genieten van de vrolijke noten van Mumford and Sons, een band die al sinds het debuutalbum hoog op mijn lijstje stond om live te zien. En gelukkig stelden ze niet teleur, al had ik best nog wat mee vooraan willen staan.
Vervolgens overbrugden we de tijd met The XX. Het is voor mij nog steeds een raadsel waarom deze band op het hoofdpodium werd geprogrammeerd. Hun muziek past veel meer in de sfeer van een klein poppodium. En dat is jammer, want nu kwam de muziek totaal niet over en het contact met het publiek was ook al niet om naar huis te schrijven.
En toen was daar Editors Deluxe. De Britse groep blaast dit jaar tien kaarsjes uit. En dan doen ze zo goed als exclusief – het enige andere zomerconcert is Arras – op een plek die zo belangrijk is geweest en die zo symbolisch blijft. Editors = Werchter. Hier hebben ze in 2008 het duizendste concert uit de geschiedenis van het festival gespeeld. Hier is No Sound But The Wind in 2010 terplekke een hit geworden (ik krijg nog steeds kippenvel als ik erover praat), met dank aan een vurige fan uit Brugge. Hier zijn de mannen in een vroeg stadium ontdekt en hebben ze vervolgens de kans gekregen om stapsgewijs te evolueren naar de status van headliner. En hoe! In een duistere setting bespelen ze ons met nieuwe nummers, grote hits komen voorbij en het vuurwerk spat ons (iets te letterlijk) tegemoet. Voor mij was dit hét optreden van dit jaar en kijk ik uit naar mijn persoonlijke jubileum, wanneer ik mijn ultieme favoriete band voor de tiende keer zie.
Goedemiddáááág!
Michael Kiwanuka.
Chillen.
De meisjes.
Noah & The Whale.
En zwaai!
On a hot summer day…
Wolfmother.
Kasabian.
De accessoires.
Mumford and Sons.
Genieten van Mumford & Sons.
The XX.
Editors.
Editors.
Genieten van Editors.
Chase & Status.
Dansje doen op Chase & Status.
Zondag 1 juli 2012
De laatste festivaldag genoten we van Dropkick Murphys, Noel Gallagher’s High Flying Birds, Florence + The Machine, Snow Patrol en Red Hot Chili Peppers.
Het is alweer de laatste dag van het festival, maar we hebben nog heel wat goede headliners tegoed. Na een fikse regenbui op de camping, blijkt er op het festival geen druppel gevallen te zijn en opent Dropkick Murphys voor ons de festivaldag met hun onstuimige Ierse volk. En Noel Gallagher mag met zijn High Flying Birds mag vervolgens laten zien dat hij zonder zijn broer ook uitmuntend presteert.
Daarna een optreden waar ik al de hele dag ongeduldig op zat te wachten, dat van Florence + The Machine. Het was meesterlijk. En ik ben blij dat ik het concert over een paar maanden nog tegoed heb, want de tijd die ze op het hoofdpodium kregen was naar mijn mening veel te kort. En zoals de website van Rock Werchter heel mooi verwoord: Florence + The Machine was de verrassing van Rock Werchter 2010, maar de ‘dream date’ van deze jaargang. Amen.
Vervolgens is het nog de beurt aan Snow Patrol en Red Hot Chili Peppers, voor mij inmiddels gesneden koek. Toch zitten beide bands weer vol verrassingen, zo doet Gary Lightbody een duet met Ben Howard en blijken de Peppers oud geworden knarren. Gelukkig zegt dat niets over hun muzikaliteiten, want die zijn zoals vanouds boordevol enthousiasme en gejam. Hoe kun je nu beter een festival afsluiten? En hier moet ik dan een jaar op teren…
Schuilen voor een regenbui op de vroege ochtend.
Feels like home!
Zon!
Dropkick Murphys.
Marijn en Ineke waren er ook!
Florence + The Machine.
Florence + The Machine.
Florence vroeg ons op elkaars schouders te zitten…
Stoere mannen.
Tom Cruise is watching us.
Snow Patrol.
“When I grow up, I want to be a monkey.”
“Ehoh, listen what I say, oh, oh…
RHCP.
RHCP.
Tot volgend jaar!
Credits artiestenfoto’s: Rockwerchter.be
20 reacties on “Rock Werchter 2012”