Geef mij maar Amsterdam
We waren partners in crime, vertelden elkaar alles en wisten dingen van elkaar die niemand anders wist. We lagen samen in een tentje op Pinkpop, keken kwijlend naar de zanger van Stone Sour en kochten dezelfde winterjas.
Mispoes!
En toen ging het mis. Of het nu kwam omdat we nooit meer op MSN aanwezig waren, we een te druk leven hadden of onze wegen elkaar scheidden, weet ik niet. Maar we zagen elkaar niet meer. Wat ik wel weet, is dat we elkaar misten. Hoe we elkaars zinnen af kunnen maken, altijd eerlijk tegen elkaar kunnen zijn, moeten lachen om grapjes die niemand anders snapt (tot ergernis aan toe) en één blik genoeg is om te weten dat de ander hetzelfde denkt.
Het heeft twee jaar geduurd voordat ik mijn vriendinnetje Eva weer in levende lijve mocht knuffelen. Zou het nog wel leuk zijn? Gezellig? Of eigenlijk gewoonweg heel erg raar en tot nooit meer ziens? Je snapt bij het lezen van deze blog en de vele foto’s natuurlijk dat het prima ging en we weer een memorabele dag kunnen toevoegen in het Grote Eva & Danielle Boek.