Mijn tutorbegeleidster is even oud als mij. Zij woont samen met haar vriend. Ik woon nog thuis. Zij moet haar eigen geld bij elkaar zien te verdienen, ze werkt veel naast haar studie. Ik word nog steeds onderhouden door mijn ouders en ik krijg nog maandelijks geld op mijn rekening gestort. Zij is al bijna klaar met haar HBO studie. Ik ben nog maar net begonnen. Zij ziet er wijs uit. En ik? Ik voel me naast haar zo klein en jong. Stiekem vind ik het helemaal niet erg. Ik bedoel, ik heb mijn hele leven nog om volwassen te kunnen zijn. Laat mij nog maar even lekker onder de hoede van mijn ouders. Nog even een aantal jaar zorgeloos door het leven gaan. Er is toch niets heerlijkers dan thuiskomen in een warm huis met de tafel al gedekt? Mijn was dat weer netjes afgeleverd op een stapeltje op mijn bureau ligt? Een huis dat schoon wordt gehouden en waar ik mijn eigen plekje heb. Op zulke momenten kun je toch niet anders zeggen dan dat je ouders vreselijk lief zijn? Dat moet ik toegeven. Mijn ouders zijn lief. (En jullie ook hoor!)
En jij? Liever het huis uit of lekker thuis?